یک مصرع است حاصل عمری که داشتم:

یار آمد و گرفت و به بندم کشید و برد

طبیب را تو بیاری، حبیب را تو بخوانی

دلم غریب؛ خوشا این غریب را تو بخوانی

دعای این دل شرمنده مستجاب نگردد

مگر که آیۀ «أمّن یُجیب» را تو بخوانی

با پای پیاده از سفر آمد و رفت از «حج وداع» مختصر آمد و رفت

او بر سر جسم شهدا تا دم ظهر هفتاد و دو بار چون پدر آمد و رفت

داغی چه عظیم، کرد در سینه جلوس

شد روضه و با ضجه نفس شد محبوس

پرسید کسی: جنونتان مستند است؟

گفتیم: لهوف سید بن طاووس!

من کشته و مردۀ تو، القلب لیدک

ای صاحب اختیار جانم، لبیک!

موسی گذرش به صحنت افتاد و شنید

این وادی کربلاست، فاحلع نعلیک

الشام، همانجا که به ما بد کردند بی غیرت و بی دین، همگی بی دردند

دروازه، خرابه، کوچه و بزم یزید هر چه که بگویی سرمان آوردند

خدایا عمر من پایان گرفته؟ و یا باران اَلرَّحمان گرفته

مگر این دشت اِحیا دارد امشب؟ که هر نیزه به‌ سر قرآن گرفته

دنیای بی حسین اگر آخر غم است دنیای با حسین به آخر نمی‌رسد

این شاکلید قصۀ صحرای کربلاست سر می‌دهد حسین، ولی سر نمی‌رسد

این جمعه هم گذشت، نشد تا ببینمت

دادم به دل امید که فردا ببینمت

می‌خوانم از دو دست ابوالفضل تا مگر

یک شب میان روضۀ سقا ببینمت

چشمان تو غرق خون و لب‌ها پر آه آتش به دلت شراره می‌زد ناگاه

هر قطرهٔ خون روی لب تو می‌گفت: لا یوم کَیَومِکَ أباعبدالله

اسلام ز سعی مسلمین ریشه گرفت

وز خون حسین نخل دین ریشه گرفت

نخلی که حسین روز عاشورا کاشت

از اشک عزای اربعین ریشه گرفت

از هرچه به غیر تو رها، می‌آییم

با عشق تو در شور و نوا می‌آییم

می‌آیی و پشت سرت ان شاالله

از صحن نجف به کربلا می‌آییم