آنقَدَر آقاست که آقای من هم می‌شود

باعث تکمیل جمع پنج تن هم می‌شود

هم نبی و هم حسین و هم علی، هم فاطمه است

بگذریم از اینکه این آقا حسن هم می‌شود

می‌شود سوخت و خاکستری آورد به‌ دست

باید اینگونه شد و دلبری آورد به دست

یک شبی مرحمت گوشۀ چشمی باید

تا که بتوان سحر بهتری آورد به دست

گردباد آمد و در خلسۀ حالم پیچید

بغض یک معجزه در وهم و خیالم پیچید

خبر از حادثۀ سرخ رسیدن دادی

نور در فطرت اندیشۀ کالم پیچید

آن سوی چشم‌های خدا مردی‌ست

مست حضور تشنۀ روییدن

می‌گیرد آسمان نگاه او

آدینه‌ها بهانۀ باریدن

از شاخه بر روی زمین رقصان می‌افتد

می‌غلتد و در دامن جانان می‌افتد

این نقطۀ پیدایش قانون ثقل است

وقتی که سیبی بر سر انسان می‌افتد

نه آبی و نه جوابی، نه یار و سقّایی

چگونه تشنه‌ای امّا کنار دریایی

قرار بود بیایی، ولی نه بر نیزه

قرار بود بجنگی، ولی نه تنهایی

فرقی نمی‌کند به کجا باشد، وقتی که مرد مرد خدا باشد

دست محمد است به همراهش، مردی که از تبار کسا باشد

دستی که در غدیر بلند آمد، در ساحل فرات به خاک افتاد

یک دست هم صدا که ندارد، آه، باید که هر دو دست جدا باشد

دوباره غصّه گره شد به پای ما پیچید

دوباره بغض در اندوه بی‌صدا پیچید

هنوز سرخی راهت به چشم می‌آید

که خون سرخ تو هم پای ردّ پا پیچید

ترک کعبه می‌گوید کعبه‌زاده‌ای دیگر

سوی بی‌خماری‌ها، مست باده‌ای دیگر

راه آسمان‌هارا بی‌بُراق می‌تازد

تا بهشت می‌گیرد راه جاده‌ای دیگر

شنیده‌ست از نجف گویا شمیم عطر دلجویی

که از مشهد بدان سو راه کج کرده است آهویی

نه ضرب‌آهنگ دل‌ها را فقط آن صبح خون کردی

که هر سو لاله‌ای دل خون، سری دارد به زانویی

دهان‌ها می‌شود شیرین ز فیض نامتان، آری

شنیدم یا علی می‌گفت زنبوری به کندویی

تو یکسره در چشم لشکر بودی و من نه

چون صاحب خلخال و زیور بودی و من نه

فهمیدم آن لحظه که نامحرم تو را می‌زد

از چند صورت مثل مادر بودی و من نه

دلم تنگه دلم تنگه برادر

یه لشگر با تو می‌جنگه برادر

کمی آهسته‌تر جام بلورم!

که این صحرا پر از سنگه برادر