ای وعدۀ خدا ز چه تأخیر کرده‌ای؟

دیگر برای آمدنت دیر کرده‌ای

در اشتیاق پیرهنت سالیان سال

یعقوب چشم‌های مرا پیر کرده‌ای

از تمام بیشترها بیشتر بخشیده است

به ابوذرها هم این بخشنده زر بخشیده است

تازه از سهم نداری‌های خود هم بارها

در مدینه نخل را قبل از ثمر بخشیده است

خواب دیده‌ام پرندگان پلید می‌شوند

وقتی از ظهور عشق، ناامید می‌شوند

برگ برگ سیب‌هایمان کبود می‌شوند

سروها پر از شکوفۀ شهید می‌شوند

تا مرد در انبوه شب پنهان قدم می‌زد

در کوچه‌های کوفه بوی نان قدم می‌زد

دریا پریشان می‌شد از اعجاز هر گامش

انگار هر آیینه در طوفان قدم می‌زد

ای از تبار عاطفه ضامن شو، از چنگ هر چه حادثه آهو را

قشلاق عشق کوی بهارانت، ای جَلد کرده هر چه پرستو را

ماه شب چهارده عصمت، در چاه رفته یوسف سامرّا

دنیا تمام دیدۀ یعقوب است، از عالمی دریغ مکن سو را

تو همرنگ زمین کربلایی

همه داغ جبین کربلایی

غروب قتلگاهت را بگریم

که تو «فتح‌المبین» کربلایی

شبی غمگین برادر، گریه کردم

میان دشت خنجر گریه کردم

همان شب آسمان بر من فرو ریخت

چو بر خورشید پرپر گریه کردم

آن سر که از او رنگ شفق خون می‌ریخت

از نای بریده بر طبق خون می‌ریخت

در بزم شراب، شب‌پرستان دیدند

قرآن که از او ورق ورق خون می‌ریخت

این شیهۀ ذوالجناح است، می‌پیچید از سوی صحرا

سم‌ضربه‌هایش پیاپی، آشفته گیسوی صحرا

می‌توفد آسیمه‌سر اسب، توفانی از شن به پا کرد

می‌پیچد آیات ظلمت، تشباد و هوی هوی صحرا

جمعه به جمعه از خبرت حرف می‌زنند

مردم چقدر پشت سرت حرف می‌زنند

مانند آفتاب که از نور و سایه‌اش

از شایعات دور و برت حرف می‌زنند

توان گریه ندارد تو را صدا بزند

چقدر کودک شش ماهه دست و پا بزند

کمان کشیده ببین کفر و خوب می‌داند

که تیر آخر این ظلم را کجا بزند

ایمان کنار پای تو حیران نشسته است

ای غیرممکنی که به امکان نشسته است

انکار روشنایی خورشید ممکن است

تا روبروی چشم نبینان نشسته است