در شام چون که آل نبی را مقام شد

صبح جهان ز ظلمت اندوه، شام شد

آن کس که جبرئیل بُدی بر درش مقیم

«و‌احسرتا»! خرابه‌ی شامش، مقام شد

در شام، چون‌ که آل علی را مقام شد

روز جهان، سیاه‌تر از تیره‌شام شد

شاهی که گنج سرّ خدا بود سینه‌اش

چون گنج در خرابه‌ی شامش، مقام شد

چون شام، اهل‌بیت نبی را مقام شد

صبح امید زینب غم‌دیده، شام شد

گنج معارف ازلی بوده آن گروه

نبْوَد عجب خرابه‌ی‌‌شان گر مقام شد

حال اطفال خود، ای پیش‌رو قافله! بین

گردن سلسله‌ای، بسته به یک سلسله بین

به ‌سر خار مغیلان، به ره شام بلا

دل‌شکسته همه را پای پُر از آبله بین

نوری که در لطافت، از سایه، تن به تابَش

کوکب فکنْد عریان، پیکر در آفتابش

در پهنه بعد کشتن، بر نی پس از بریدن

سر رفت بر سپهرش، تن سود بر ترابش

چرا از همرهان دوش، ای سر پُر خون! جدا بودی؟

چرا پُر خاک و پُر خاکستری؟ دیشب کجا بودی؟

که بر روی جراحات سرت پاشیده خاکستر؟

مگر درد تو را این‌گونه دارویی دوا بودی؟

چون پیش چشمشان، سر شه ‌بر سنان گذشت

در حیرتم که بر سر زینب، چسان گذشت

تا بوسدش گلو، نرسیدش به نیزه، دست

آوخ که نیزه نیز بر او سرگران گذشت!

ای خفته خوش به بستر خون! دیده باز کن

احوال ما ببین و سپس خوابِ ناز کن

ای وارثِ سریرِ امامت! به پای خیز

بر کشتگان بی‌کفنِ خود، نماز کن

ورد زبان من که برادر برادر است

صد بار اگر اعاده کنم نا‌مکرّر است

آن جسم توست یا که بلای مجسّم است؟

وین جان من وَ یا غم و درد مصوّر است؟

ای آن‌ که کفت ز خون خضاب است! عریان تنت اندر آفتاب است

بَردار سر از تراب، ای جان! کاین دشت بلا، نه جای خواب است

ای رفته به نوک نی، سر تو! افتاده به خاک، پیکر تو

از چیست که جسم اطهر تو؟ بی‌غسل و کفن در آفتاب است

جلوه‌ی روی تو بود، طور مناجات ما

کعبه‌ی کوی تو بود، قبله‌ی حاجات ما

شربت دیدار تو، آب حیات همه

صحبت این ناکسان، مرگ مفاجات ما

فاش ار فلک، بر آن تن بی‌سر گریستی

ز‌آن ‌روز تا به دامن محشر گریستی

ز اشک ستاره، دیده‌ی گردون تهی شدی

بر وی به قدرِ زخمِ تنش، گر گریستی