در شام، چون که عابد بیمار گریه کرد

بر حال زار او، در و دیوار گریه کرد

هر اختری که بود بر این چرخ سنگ‌دل

چشمی شد و به حالت او، زار گریه کرد

چون بسته شد به سلسله، بیمار کربلا

برخاست ناله از در و دیوار کربلا

در حیرتم که گلشن دین، چون خزان نشد

زآن دم که چیده شد گل بی‌خار کربلا

اگر کسی پسری را از آنِ تو بکشد

به عمر خویش، ره لعنتش، رها نکنی

اگر کشنده‌ی فرزند مصطفی است، یزید

حدیث لعنت و نفرین او، چرا نکنی؟

ماه محرّم آمد و دل، نوحه برگرفت

گردون پیر، شیوه‌ی ماتم ز سر گرفت

ای عیش! همّتی که دگر لشکر ملال

از نیم‌حمله، کشور دل، سر‌به‌سر گرفت

زهی! به خاک درت مانده چشم تر، تشنه

به آب چشمه‌ی تیغت، لب‌ جگر، تشنه

ز رشک لذّت درد و غمت، دل و جانم

دو دشمنند به خون‌ریزِ یک‌دگر، تشنه

عشق گفت: ای عاشق کوی وفا!

عقل گفت: ای ره‌روِ کرببلا!

عشق گفت: این عرصه، بزمِ ابتلاست

عقل گفتا: نذرِ مهمانش، بلاست

چون ز یثرب، زی عراق آمد شهِ مالک‌‌رقاب

گفتی از مشرق در‌آمد، شد به مغرب، آفتاب

آفتابِ برجِ دین تا بست، عزمِ کوفه، رخت

خوانْد گردون از نُبی، «حَتّی تَوارَتْ بِالحِجاب»

مُهرِ مهرِ غیر را، باید ز دل، بر‌داشتن

تا نگینِ مُهرِ دل، از نامِ دلبر داشتن

رنگِ بی‌رنگی به کار آور که لوحِ ساده را

تا توانی عکسِ هر صورت، مصوّر داشتن

ای فرات! ای از تو در حسرت، زلالِ سلسبیل!

سلسبیلت، جانِ دل بنْمود اندر ره، سبیل

گر چه در ظلمت نداری راه؛ امّا هم‌چو خضر

از روان‌بخشی، زلالت آب حَیْوان را، دلیل

در وحدت حق، مَظهر ذات است، حسین

مستجمعِ افرادِ صفات است، حسین

یک سرّ شهادتش، از آن دان که به حشر

عنوانِ صحیفه‌ی نجات است، حسین

آن را که دلی باشد و اشکش به بصر نیست

مانَد صدفی کاو را در سینه، گهر نیست

هر بذر  که در مزرعه‌ی خشک، فشانی

هیهات از آن کِشته! که امّیدِ ثمر نیست

چرخ با آلِ پیمبر، طرحِ دیگر ریخته

جای شکّر، زهر، در کامِ پیمبر ریخته

تشنگانِ خونِ اولادِ علی را جای آب

خونِ حلق تشنه‌کامان، می به ساغر ریخته