چون شد آتش مشتعل از خیمه‌گاه اهل بیت

آسمان شد خیمه‌ای از دود آه اهل بیت

تا که از داس شهادت شد درو، کِشت حسین

مانْد بر دیوار غم، روی چو کاه اهل بیت

بلبلی با سوز دل بر شاخسار کربلا

گوید آید از محرّم، نوبهار کربلا

آن‌که صیدی بود از دام جلالش، نُه فلک

با کمند عشق‌بازی شد شکار کربلا

بس که از قتل برادر، زینب محزون گریست

قتلگه چشمی شد و بر حال زینب، خون گریست

کربلا آهی کشید از دل که نامش شد سحاب

آن سحاب از ماتم لب‌تشنگان، جیحون گریست

مست صهبای ازل، چون کربلا شد مسکنش

جان به وجد آمد ز شوق وصل ساقی در تنش

چون وجودش از می توحید، مالامال بود

شد خدا از شش جهت پیدا به چشم روشنش

چون روان از کعبه سوی کوفه شد سلطان ناس

کعبه در بر کرد از اندوه او، نیلی‌لباس

متّفق گشتند از بهر هلاکش با یزید

آسمان کج‌نهاد و روزگار دون‌اساس

سر حسین، چو در مجلس شراب رسید

فغان اهل حریمش به آفتاب رسید

هنوز خاک عزا، باد می‌کند بر سر

از آن خزان که به گل‌گشت بوتراب رسید

خرابه درخور اولاد بوتراب نباشد

مگر به ظلم تو، ای آسمان! حساب نباشد؟

سر حسین از آن رو برون ز کرببلا شد

که پیکر شهدا، در دو آفتاب نباشد

در شام، چون که عابد بیمار گریه کرد

بر حال زار او، در و دیوار گریه کرد

هر اختری که بود بر این چرخ سنگ‌دل

چشمی شد و به حالت او، زار گریه کرد

چون بسته شد به سلسله، بیمار کربلا

برخاست ناله از در و دیوار کربلا

در حیرتم که گلشن دین، چون خزان نشد

زآن دم که چیده شد گل بی‌خار کربلا

مایه‌ی عالم ایجاد، حسین بن علی

آن‌که بی ‌اذنش، یک برگ نروید ز شجر

آن‌که موران سرایش، بتوان باز کشند

نطفه را از رحم مادر، در پشت پدر

اگر کسی پسری را از آنِ تو بکشد

به عمر خویش، ره لعنتش، رها نکنی

اگر کشنده‌ی فرزند مصطفی است، یزید

حدیث لعنت و نفرین او، چرا نکنی؟

امروز، روز تعزیه‌ی آل مصطفی است

امروز، روز ماتم سلطان کربلاست

روزی است این ‌که نخل فتوّت ز پا فتاد

روزی است این‌که شور قیامت به پای خاست