نوای غم به گوش چرخ پیر است

و یا بانگ جگرسوز بشیر است

که می‌گوید ایا اهل مدینه

خبر آورده‌ام با سوز سینه

ای سراپا حسن حیّ ذوالمن

سوّمین ابن الرّضا، دوّم حسن

ای هزاران آفتاب مشتری

یا اباالمهدی، امام عسکری

در بسترش نشسته فقط آه می‌کشد

با چشم خیس نالۀ جانکاه می‌کشد

در بسترش نشسته سرش درد می‌کند

می‌سوزد از درون جگرش درد می‌کند

سامرا، از غم تو، جامه‌دران است هنوز

چشم «نرگس» به جمالت، نگران است هنوز

دل شهزادۀ روم، آینه‌ی دلبری‌ات

تاک‌ها مست تو و این لقب عسکری‌ات

آمده عشق را کند اثبات

مردی از خانوادۀ سادات

حسنی زاده‌ای جلیل القدر

ساقیِ باده‌ای جلیل القدر

شبی از خواب خوش گردیده بیمار

نمودم پیروی از طبع سرشار

فتادم من به فکر عشق بازی

که دارد در دو عالم سرفرازی

ز جور چرخ گردون می‌زدم داد

دو طفل مسلمم افتاد بر یاد

ز بعد کشتن آن شاه خوبان

بدند این هر دو ما بین اسیران

باز می‌خواهم نوایی سر کنم

عاشقان را جمله مستحضر کنم

عاشقان رهرو بازار عشق

جان نثاران ره دلدار عشق

ز زلف عنبرین یار مهوش

شده این خاطر زارم مشوش

ز خال هندویش روزم سیاه است

مگو هندو که خال روی ماه است

چون گرفتی اذن حر از شاه دین

اسب همت تاخت در میدان کین

گفت با آن قوم بی دین جهول

این حسین باشد ز اولاد رسول

روز عاشورا سپاه اهل کین

بسته صف از بهر قتل شاه کین

حر نظر بنمود بر افعال خویش

جنت و دوزخ مجسم شد به پیش

صبح عاشورا دهید از شام غم

شد سیه روز دو عالم از الم

لشکر اعدا همه صف پشت صف

چشم گریان کودکان از یک طرف