گاه لیلایی و گهی مجنون

گاه مجنونم و گهی لیلا

گاه خورشید و گاه آیینه

روبه‌روی همیم در همه جا

بنا نبود بمانی غریب در صحرا

و خواهرت بشود بی نصیب در صحرا

بنا نبود که تکیه به نیزه‌ات بزنی

مرا برای جهاد عظیم، خط بزنی

ناله‌‌هایت می‌‌رسد تا مشق زینب می‌‌کنم

اشک‌هایت می‌‌چکد تا گریه هرشب می‌‌کنم

دستمال گریه‌ات را روی چشمم می‌‌کشی؟

تا ببینی چشم خود از خون لبالب می‌‌کنم

پدرم شانه بزن، شانه بزن موی مرا

باز کن، باز ببند باز تو گیسوی مرا

باز کن چشم که یکبار دگر باز کنی

گرۀ کور شده بین دو ابروی مرا

زیر ایوان طلایت بخت با من یار شد

شور و حالم قیل و قال کوچه و بازار شد

هرکسی عمّان نخواهد شد مگر در خانه‌ات

در حرم بودم، دلم گنجینۀ اسرار شد

جای گله ز فاصله‌ها گریه می‌‌کنم

با نام سیدالشّهدا گریه می‌‌کنم

من که تمام عمر ز داغت گریستم

در بین قبر هم چه بسا گریه می‌‌کنم

ذرۀ خاکم و با عشق تو زر می‌گردم

نامت ‌آید به میان، زیر و زبر می‌گردم

کفتر جلد حریم تو‌ام آقا، یعنی

هر کجا می‌روم آخر به تو بر می‌گردم

 بر نفس خود دچارم، یابن الحسن اغثنی

عبدی خرابکارم، یابن الحسن اغثنی

در غفلت از قیامت، با شعلۀ جهالت

آتش گرفته بارم، یابن الحسن اغثنی

غروب روز سه‌شنبه دلم هوایی توست

و عاجزانه نگاهش به میزبانی توست

غروب روز سه‌شنبه دوباره می‌‌خوانم

بیاکه لحظۀ امداد آسمانی توست

زائر شدم نسیم، صدای مرا گرفت

از دستم التماس دعای مرا گرفت

یک شب، کناره پنجره فولاد مادرم

آن قدر گریه کرد، شفای مرا گرفت

تا خداوندان شمایید و گدایانیم ما

در مسیر طوس، آهوی بیابانیم ما

پشت سقاخانه‌ات دنبال درمانیم ما

سربلندیم و سرافرازیم و بارانیم ما

زیر دین گنبد شاه خراسانیم ما

جمع کردند و پس‌انداز همه!

ما ولی خرج زیارت کردیم

چه نیازیست به دریا؟ وقتی

که به چشمان تو عادت کردیم