هر چند که غرق سوز و آه و دردیم

شب‌ها پی موج روضه‌ها می‌گردیم

ترس از غم طوفان بلا بی معنی است

چون رو به سفینه النجات آوردیم

ما اشک را ز پاکی مادر گرفته‌ایم

این زندگی ز چشمۀ کوثر گرفته‌ایم

اذن ورود ما به بهشت خداست، اشک

ما از بهشت هدیه فراتر گرفته‌ایم

ما نوکران دائم این آستانه‌ایم

با نوکری به درگهتان جاودانه‌ایم

ما با دعای مادرتان هیئتی شدیم

ممنون لطف و مرحمت مادرانه‌ایم

من حسینی مذهبم ای یار من

یافته تعظیم از خلق حسن

علم تو باشد همه از قیل و قال

و آن من میراث من از جد من

اینک زمان، زمان غزلخوانی من است  

بینی ست‌ این دو خط، که به پیشانی من است

های ‌ای یزید بشنو و ابرو گره نزن ‌

این مهمانی تو، نه... مهمانی من است

من مظهر صبر، زینب کبرایم

 هر جا که بُوَد حسین، من آن جایم

هر چند که آفتاب بى‌سایه بُوَد

 من سایه‌ی آفتاب عاشورایم

سیراب ز چشمه‌ی حیاتیم همه

مجذوب سفینه النّجاتیم همه

با یاد اباالفضل و لب تشنه‌ی او

مهمان شریعه‌ی فراتیم همه

ای دست! ز دست تو مدالم دادند

پرواز به قُرب ذوالجلالم دادند

ممنون توام که در حریم ملکوت

تا قطع شدی اذن وصالم دادند

آتش گرفته از پرِ پروانه‌ایم ما

 ز آن رو چون شمع، گرمى هر خانه‌ایم ما

پروانه‌ی قبولى پروانه، بال اوست

 در سوختن، مقلّد پروانه‌ایم ما

من از تبار عشق و ایثار و جهادم

 آزادگى سرچشمه گیرد از نهادم

جدّم رسول الله، ختم المرسلین است

 بابم على یعنى امیرالمؤمنین است

از کعبه‌ی عشق عالمین آمده‌ام

وز روضۀ بین الحرمین آمده‌ام

امروز دوباره کربلایی شده‌ام

دیروز گر از نزد حسین آمده‌ام

من که از نسل دلیر عربم

ام العباسم و ام الادبم

مادر چهار یل رعنایم

من کنیز حرم زهرایم