خوش به حال دل ما گرچه پر از تنهایی است
هرچه هم هست گرفتار غم لیلایی است
هرچه از جور زمان زخم به قامت دارد
جای شکرش سر جاش است پر از شیدایی است
نذر چشمان تو کردم، این دل بی ادعا را گوشۀ چشمی به من کن، ای فضیلت را تو مولا یک غزل نذر دلم کن، یک تبسم نذر چشمم تا بگویم من برایت، یک «غزل – لبخند» زیبا
چون آسمان کند کمر کینه استوار کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
خون شفق ز پنجه خورشید می‌چکد از بس گلوی تشنه لبان را دهد فشار
بارد چه؟ خون! که؟ دیده! چه سان؟ روز و شب! چرا؟
از غم! کدام غم؟ غم سلطان اولیا
نامش که بد؟ حسین! ز نژاد که؟ از علی
مامش که بود؟ فاطمه جدش که؟ مصطفی!
بر ندارند ز پای تو بزرگان سر را
حاش لله که گذاریم ره اکبر را
سینه‌ات خوب نخواهد شد از این گریۀ من
آب بستن نتوان قبر علی‌اصغر را
صدایم کاش می‌کردی، که از ماندن بپرهیزم شبی در کربلای تو، به بوی عشق، برخیزم صدایم کاش می‌کردی، شبی تا شعله‌ور گردم به رستاخیز داغ تو، بسوزم، بال و پر ریزم
داغش به دل خون فرات است هنوز
خشکی لبش آب حیات است هنوز
امروز جهان به عشق او پابرجاست
آن عشق که کشتی نجات است هنوز
یادم آمد شب بی چتر و کلاهی
که به بارانی مرطوب خیابان
زدم آهسته و گفتم
چه هوایی است خدایی
من و آغوش رهایی…
تاریخ گذشت و ظهر عاشورا شد
خورشید میان خاک‌ها پیدا شد
چرخید تمام قبله‌ها رو به فرات
آن‌وقت زمین معبد خنجرها شد
این کاروان که عازم سرمنزل دل است
فارغ ز ره گشودن منزل‌به‌منزل است
گم‌گشته‌ای که راه به خورشید بسته بود
اکنون همو ز راهروانِ رهِ دل است
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
