باد صبا درآمد فردوس گشت صحرا

آراست بوستان را نیسان به فرش دیبا

آمد نسیم ِ سنبل با مشک و با قرنفُل

آورد نامهٔ گل باد صبا به صهبا

کهسار چون زمرّد نقطه زده ز بُسَّد

کز نعت او مُشَعبد حیران شده ست و شیدا

عشق تو فزون ز ممکنات است حسین

خون از عطشت دل فرات است حسین

در عرصۀ کربلا به راه معشوق

کاری کرده که عقل مات است، حسین

غروب بود، و افق حرف‌های گلگون داشت   ز تیر فاجعه، زینب دلی پر از خون داشت

غروب بود و غریبانه خیمه‌‏ها می‌‏سوخت   کرانه، چشم بدان حزن بیکران می‌‏دوخت  

بنویس لب پُر تَرَک و دیدۀ خیس

بنویس: فرات ِ لعنتی؛ رودِ خسیس

بنویس که این قبر حسین بن علی ست

بنویس، ولی به " خط کوفی " ننویس ...

به خدا خواست خدا کشته ببیند ما را گل سرخیم و دلش خواست بچیند ما را

آنچه دیدیم همه نور جمال ازلی است کربلا عاشق دیدار حسین بن علی است

فراز منبر دستت، کلیم خواهم شد

زبان بگیر که من هم دونیم خواهم شد

به گیسوان رقیه قسم که پشت سرت

نمازخوان اذان نسیم خواهم شد

دوباره تشنه‌ام، این جملۀ برادر توست

دوباره قصّه همان قصّۀ مکرّر توست

دوباره با لب خشکیده می‌روی سقّا

به انتظار تو در خیمه باز خواهر توست

خنجر شمر به خون شه خوبان تشنه

حنجر شه بدم خنجر بُرّان تشنه

من چو خضرم و فُراتست اگر آب حیات

خضر کی مانده به سرچشمۀ حیوان تشنه؟

ای کاش این غزل و غمش ابتدا نداشت

جغرافیا برای زمین کربلا نداشت

این شعر داغ زد به دلم تا نوشته شد

این بیت‌ها مرا به چه رنجی که وا نداشت

آن شب که آســـمان خدا بی ستاره بود

مردی حضور فاجعه را در نظاره بود

ســـهم کبوتران حـــرم، از حـــرامیان

بال شکسته، زخم فزون از شماره بود

دیدن شش ماهه که هوار ندارد

طفلک من با شما که کار ندارد

بی زره آوردمش که آب بنوشد

اصغر من قصد کارزار ندارد

آسمان تشنه، اشک‌ها جاری

چشم‌ها شور و زخم‌ها کاری

در میان دو رود سرگردان

ماهی تشنه در بغل داری