قرآن گشودم آیۀ محشر بیاورم

می‌خواستم که سورۀ کوثر بیاورم

من کیستم ز فاطمه سر در بیاورم

باید کسی شبیه پیمبر بیاورم

گفتن ندارد

کوچه شلوغ و جای یک سوزن ندارد

نامرد مردم

حق علی و فاطمه خوردن ندارد

بیا عباس من ای نور دیده

ز هجرت قامت مادر خمیده

بیا تابوت مادر را تو بردار

بزن بر سینه با دست بریده

ز دست غم نشد شب‌ها بخوابم

به قبرم می‌روم تنها بخوابم

عزیزان در بقیع دفنم نمایید

کنار تربت زهرا بخوابم

اگر عباس من آیی تو با آه

یقین همراه تو می‌آید آن شاه

دم جان دادنم بینم چه زیباست

نشسته در برم خورشید با ماه

نفس آخرم رسیده ولی

نرسد بر سرم اباالفضلم

حیف دیگر مرا نمی‌خواند

مادرم! مادرم! اباالفضلم

تا مهر فلک صدرنشین خواهد بود

تا ماه و ستاره و زمین خواهد بود

در جمع شهیدپروران اوج سخن

از فاطمۀ ام بنین خواهد بود

ای خرمن احساس پر از خوشۀ تو

ای صبر و وفا ناب‌ترین توشۀ تو

گفتی که مخوانید مرا ام بنین

قربان غم چار جگرگوشۀ تو

کردند غروب چار قرص ماهت

از دیده ستاره می‌چکد در راهت

اول به مدینه ناله‌ات آتش زد

آخر دل سنگ آب شد ز آهت

در حیرتم از چهار باغی که توراست

از پرتو چار چلچراغی که توراست

ای مادر نور، لاله‌ای غیر از تو

بر سینه نداشت چار داغی که توراست

تو فاطمه‌ای، فاطمه‌واری به خدا

تو عاطفه‌ای، آینه‌داری به خدا

با آنکه چهار فصل تو پاییزی است

سر سبزتر از روح بهاری به خدا

با امّ بنین آینۀ جان گل کرد

باغ ادب و بهار عرفان گل کرد

او کعبۀ عشق بود و در دامانش

یک باره چهار رکنِ ایمان گل کرد