غم تا غم یار است، از غم خیر دیدیم

از گریه و از آه و ماتم خیر دیدیم

هر وقت دم دادیم تو بر ما دمیدى

ما بین دم دادن دمادم خیر دیدیم

آنجا که عاشقی است همیشه فضای ماست

در مرغزار دربه دری ردپای ماست

وقتی که نان سفرۀ ما از محبت است

صدها هزار حاتم طائی گدای ماست

دین و طریقت همه انبیا علی است

ای مدعی بدان تو که این ادعای ماست

شوریده‌سری که شرح ایمان می‌کرد

هفتاد و دو فصل سرخ، عنوان می‌کرد

با نای بریده نیز بر منبر نی

تفسیر خجسته‌ای ز قرآن می‌کرد

گل آمد و ویرانۀ ما گلشن از اوست

ماه آمد و کاشانۀ ما روشن از اوست

من با پدرم قول و قراری دارم

جان باختن از من است و دل بردن از اوست

مدینه! کاروانی سوی تو، با شیون آوردم

ره آوردم بود اشکی، که دامن دامن آوردم

مدینه! در به رویم وا مکن چون یک جهان ماتم

نیاورد ارمغان با خود کسی، تنها من آوردم

بر پشتِ من نشسته طرح سیاه خنجر

بی‌شک تحمل آن سخت است بی‌برادر

خورشید تاب ماندن در کربلا ندارد

چون کوفیان شکستند آیینه‌های باور

گوش کن تا دردهایم را بگویم بیشتر

گیسوان غرق خونت را ببویم بیشتر

در بیابان بودم و ترسیده بودم بارها

هر قدر از پشت سر از روبرویم بیشتر

به بام عرش رسانده خدا کمال تو را

به روی فرش نداده به کس جلال تو را

تو زینتی پدری را که غایت مردی‌ست

نزاده مادر دنیا زنی مثال تو را

می‌گفت یکی به گوش من وای حسین

آن سید بی‌غسل و کفن وای حسین

خون لخته به تشت خواهرش دید و گریست

ای وای حسن وای حسن وای حسین

همسایۀ صبر خواهرش بود حسن

دنبالۀ زخم مادرش بود حسن

یک کوزه پر از سم، لب افطار خدا

لب تشنه‌تر از برادرش بود حسن

سوزد همی ز داغ عزیزان جگر مرا

صیاد دون شکسته ز کین بال و پر مرا

امّ‌البنین نخواند از این پس مرا کسی

من ام بی‌بنینم و نبود پسر مرا

ماه از دل شکستۀ خواهر خبر گرفت

مثل هلال خم شد و نام صفر گرفت

وقت سفر رسید و کسی آب هم نریخت

پشت کبوتری که غریبانه پر گرفت