آن شب، شب عاشقانۀ عشق  

می‌خواند فلک، ترانۀ عشق

هفتاد و دو عاشق سلحشور  

رفتند به بیکرانۀ عشق

اگر بر آستان خوانی مرا، خاک درت گردم

وگر از در برانی، خاک پای لشکرت گردم

به دامانت غبار آسا نشستم، بر نمی خیزم

و گر بفشانی ام، خیزم ولی گرد، سرت گردم

ای حضرت عشق! یاری‌ام کن

 زردم ز خزان ، بهاری‌ام کن

جز شور سفر به سر ندارم

ره توشه به جز خطر ندارم

وقتى که گناه، پشت بشکست از حر

 احسان حسین، نقش حر بست از حر

یک جلوه ز آقایى مولا این جاست

 حر راه از او گرفت و او دست از حر

سلام باد به گلهاى سر بریده‌ی عشق!

 به هر شقایق در خاک و خون، تپیده‌ی عشق!

سلام بر شهدایى که تا دمد خورشید

 دمد ز سرخى خون‌هایشان سپیده‌ی عشق!

سلام باد به عمّار از بنى دالان!

 ابى سلامه، سلیل از قبایل همْدان

صحابه‌اى که ز درک حضور پیغمبر

 گرفت عزّت اسلام و شوکت ایمان

سلام بر حبشى از قبیله‌ی همْدان!

 که داشت خوى جوان‌مردى و دل مردان

یک از صحابى پیغمبر خدا جدّش

 یک از مفاخر اهل نَهَم به فضل و توان

سلام ما به دلیرى که مرد یک‌دله بود!

 چو شهد بود اگر چه به نام، حنظله بود

ز شیعیان ولایت که در تمامى عمر

 به گرد کعبه‌ی عشق و وفا به هروله بود

سلام ما به گلى دیگر از بهشت جهاد!

 ز دوده‌ی همْدان، زاده‌ی عُریب زیاد

به جلوه، پرتو زهد و عبادتش ز جبین

 نهاده دست الهى شجاعتش به نهاد

سلام ما به جبلّه! به ابن شیبانى!

 که داشت عزم خدایىّ و روح روحانى

محیط فکر وى از موجه‌ی شرف، موّاج

 محیط روى وى از شور عشق، توفانى

شُکوه عشق به هر جا که سایه افرازد

 به قدر سایه‌نشینان خویش می‌نازد

دلیل قافله‌ی عشق چیست؟ نام حسین

 به هر کجا که برافروخت، شورش اندازد

سلام ما به حبیب و مرام مطلوبش!

 که شد دوبار فدایىّ راه محبوبش

مبارزى که ز نامش عدو به وحشت بود

 فرشته‌اى که شده دیو نفس، مغلوبش