شد غلام شه ز عشق شاه، مست
ساغر و پیمانه را در هم شکست
گشت از خود، بی‌خود آن شوریده‌حال
پشت پا زد بر جهان و هر چه هست
اگر بر آستان خوانی مرا، خاک درت گردم
وگر از در برانی، خاک پای لشگرت گردم
به دامانت غبار‌آسا نشستم، برنمی‌خیزم
وگر بفْشانی‌ام، خیزم ولی گِرد سرت گردم
سلام باد به حر! بر یقین و ایمانش!
که میزبانِ شهادت، نمود مهمانش
برای آمدنش انتظار داشت، حسین
که دیده بود وِرا در شمار یارانش
عشق شه تا در دل حرّ ریاحی، خانه کرد
آن یلِ مردافکنِ ضرغام را دیوانه کرد
پرتوی افتاد تا از عشق آن شه بر دلش
بر دلش کرد آن چنان که شمع با پروانه کرد
آنان که در طریق وفایش، قدم زدند
پا بر سرِ کلاه کی و جام جم زدند
مردان حق که فانی مطلق به حق شدند
از عرصۀ حدوث، قَدم تا قِدم زدند
رهروانی که ز جان، در طلب جانانند
در سر کوی شهادت، همه سرگردانند
تو مپندار که در راه وفا درمانند
دردمندان غم عشق که بی‌درمانند
کربلا بود و شب عاشور بود
صحبت از ایثار و عشق و شور بود
لیلۀ از خویش گردیدن جدا
لیله‌ی پرواز کردن تا خدا
از محرّم چون شب عاشور شد
نینوای عاشقان، پُرشور شد
آفرینش بُد ز ماهی تا به ماه
جملگی مبهوت بر احوال شاه
«ایّها السّاقی! اَدِر کأس‌الولا»
تا بگویم داستان کربلا
بازگویم داستان عاشقی
لب فروبندم ز ذکر مابقی
لیل عاشورا، امام خاص و عام
خوانْد نزد خویش، یاران را تمام
جملۀ اصحاب با صدق و یقین
جمع گردیدند، نزد شاه دین
در شب عاشور، میر نشأتین
سرور و سالار مظلومان، حسین
بعد از آنکه خوانْد با یاران، نماز
با تضرّع، آن شه مسکین‌نواز
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
