لشکری هم‌راه حرّ بن یزید

بهر استقبال شه از ره رسید

دید شه از قوم، احساس عطش

از عطش مشرف همه بر حال غش

ای هواخواهان جان‌باز حسین!

هم‌دم و هم‌راه و هم‌راز حسین!

ای ز جان‌بگْذشتگان کربلا!

ای به خون‌آغشتگان کربلا!

بر سرم افتاده هفتاد و دو شور

در دلم افتاده هفتاد و دو نور

می‌سزد هر لحظه هفتاد و دو بار

بر لب آرم وصف هفتاد و دو یار

چون به دشت کربلا، سلطان عشق

مانْد تنها در صف میدان عشق

لشکر غم، حمله‌ور از شش طرف

دشمنان از چار جانب بسته صف

بزم‌آرای قضا در کربلا

چون صلا زد عاشقان را بر بلا

تشنگان باده‌ی جام الست

آن بلا‌جویان مست می‌پرست،

چون پیشواى عشق قدم در میان نهاد

مى‌‏سوخت ز آتشى که نهان داشت در نهاد

آن شمع جمع بود که بر پاى عهد خویش

تا آن دقیقه و دم آخر بایستاد

باز سینای دلم را طورهاست

باز در نای وجودم، شورهاست

کیست کاین‌سان در تکلّم با من است؟

با من است این یار پنهان، یا من است؟

باز یاد آمد مرا، ای اهل دین!

از «غلام ترک» زین‌العابدین

او که شمع محفل اهل ولاست

هر دل پاکی به یادش، کربلاست

چون به «دارالعشق»، یعنی کربلا

بار افکندند ارباب ولا

هر که از آن وعده‌گاه افتاد دور

عشق کردش جذب تا یابد حضور

روز عاشورا چو قوم دین‌تباه

حمله‌ور گشتند بر خرگاه شاه،

گرم شد بازار هفتاد و دو تن

مشتری، ‌حق؛ جنس،‌ جان؛ جنّت، ‌ثمن

سنگ می‌بارد چو باران ز آسمان

تنگ بر «عابس» شده کار جهان

دست بُرد و خود از سر برگرفت

هم‌چو آتش، پای تا سر درگرفت

بشْنوید، ای دوستان خوش‌خصال!

از «حبیب بن مظاهر» شرح حال

فیض دیدار رسول ذوالجلال

شد نصیب او چو ارباب کمال