هست در شوریده‌سر، سودای تو

                        یاد شور لیل عاشورای تو

یاد آن شامی که دید افلاکیان

                        جلوۀ انوار عشق خاکیان

عشق را آن کاو به جان، هم‌دم نمود

                        خلقت عشق و بلا، توأم نمود

این دو هرگز نیستند از هم جدا

                        هر کجا عشق است، می‌باید بلا

گفت با ایشان که ای آزادگان!

                        ای همه از طینت ما، زادگان!

ای همه از خاک علّیّین پاک!

                        ای همه در خاک، مهر تاب‌ناک!

حمد یزدان گفت و نعت مصطفی

                        داد پس بر جمع هم‌راهان، ندا

گفت کای آزادگان پاک‌دل!

                        ای ز همّت کرده گردون را خجل!

چون شب جان‌سوز عاشورا رسید

                        عاشقان را «لیله‌الاسرا» رسید

سربه‌سر، سرمست از صهبای عشق

                        جملگی مستغرق دریای عشق

عصر تاسوعا که از شرم، آفتاب

                        گشت در مغرب، نهان، زیر نقاب

روز، رخ بنْهفت، از پی شب رسید

                        عاشقان را وقت تاب و تب رسید

والی دین، خسرو مُلک وجود

                        چون به دشت نینوا آمد فرود

گشت آن صحرا ز رفعت، رشک طور

                        وادی ایمن شد آن صحرا ز نور

چون شب عاشور زد خرگاه، ماه

                        شب نمودی عرصۀ گیتی، سیاه

ناله از دیر و کلیسا خاسته

                        محفل ماتم، حرم آراسته

جان حر اینجا میان برزخ است

در دوراهیّ بهشت و دوزخ است

گر چه دل، هر دم بیاید، دیر نیست

کربلا را فرصت تأخیر نیست

تا که را خود عاقبت گردد به خیر؟

در مقامِ عشق، چون حرّ و زهیر

شور حق هر جا که ظاهر می‌شود

یک حبیب ‌بن مظاهر می‌شود

شاه با یاران خود، گرم حضور

                        کوفیان سنگ‌دل، مست غرور

شد برون از خیمه‌گه آن شاه فرد

                        دید صحرایی‌ است، پُر از خاک و گَرد

چون شب جان‌سوز عاشورا رسید

                        تشنگان را موسم غوغا رسید

«قره‌العین» نبی می‌خواست باز

                        که حقیقت را نماید از مجاز