این گُلِ تَر ز چه باغی است؟ که لب خشکیده‌ است

نوشکفته است و به هر غنچه، لبش خندیده است

روبه‌رو هم‌چو دو مصراع، دو ابرویش بین

شاه‌بیت است و حق از شعر حَسن، بگْزیده است

کیست ماهی که چنین چهره برافروخته است؟

وز عطش بر لب دریا، جگرش سوخته است

سیزده ساله جوانی است که در عرصۀ عشق

قامت افروخته و چهره برافروخته است

بس که میدان رفتن تو، بر عمویت مشکل است

دست‌یابیّ تو، بر این آرزویت مشکل است

دیگر از هجران مگو، ای یادگار مجتبی!

بر مشام جان، فراق عطر و بویت مشکل است

بی تو در بین حرم بانگ عزا افتاده

وای قاسم، عوضِ وا عطشا افتاده

چاره‌ای کن که نمانند به رویِ دستم

عمه‌ات از نفس و نجمه ز پا افتاده

ید موسی و مسیحایی عیسی دارد نفس تیغ کفش معجز احیا دارد

حسنی زاده، ولی ابن حسینش گویند این حسینی، حسنی رزم تماشا دارد

در آن باران خون، در آن چکاچاک

گلِ باغ خدا افتاد بر خاک

چنان شمشیر آمد بر سرِ او

که پرپر شد به حیرت، پیکرِ او

بیا ای نوگل عاشق به سویم

که بوسم رویت و مویت ببویم

بیا ای گل در آغوشم بخوان سبز!

که می‌خواند تو را یک بیکران سبز!

اجازه می‌دهد امّا غمین است

غمینِ قصۀ آن نازنین است

چه زیبا می‌رود قاسم به میدان

رجزخوان و سبکْروح و خداخوان

عزیزان! قصۀ قاسم غریب است

در این میدان دلش حسرتْ نصیب است

رها در بی‌قراری‌هاست، این گُل

به شوقِ پَر زدن شیداست، این گُل

پاشیده خونِ بسی گُل

بر این کویر،

دل ماه خیمه برایت گرفت

صدایم نکن که صدایت گرفت

چرا دست‌هایت کشیده شدند

گمانم که دیشب دعایت گرفت

نفسم حبس شد از آنچه که چشمم دیده

پر و بال نفسم را پر و بالت چیده

هر تنی مثل تو پرپر بشود می‌پاشد

بدنت از عسل این گونه به هم چسبیده