چنین که آینه به چشمانم می‌خواند؛

فردا

پرید از این رجز، خواب از سرِ حُر

مبادا بگذرد آب از سرِ حُر!

که بی‌تردید در خواب گران بود

در آن خوابِ گران، آشفته‌جان بود

عزیزان! کربلا اینجاست، اینجا

نیایشگاهِ ما اینجاست، اینجا

شب امشب، جشنی از آیینه برپاست

خدا را فرصتِ ناب تماشاست

حسین من! فدای چشمِ مستت

فدای آن نگاهِ هُو پَرستَت

تو رازِ سر به مُهر کائناتی

خدا را معنیِ صوم و صلاتی

خورشید خدا!

بر نطعِ خون

به خون تصویر شد طرح شهادت

ادامه دارد این شرحِ شهادت

شهادت تا اَبد پروانۀ توست

که عقل عاشقان دیوانه توست

حسین ای نازنین! تو آبِ نابی

عطشْ کامان عالم را جوابی

تو روح آب و بی‌تو آب؛ مرداب

لبت را قرن‌ها آب است؛ بی‌تاب

غبار قرون می‌نشیند

بر صداها و حنجره‌ها

خوشا من! هر چه بودم، هر چه هستم

به ذکرِ یا حسین، ای دوست!  هستم

چه مستی؟ آی این مستی غریب است

جز این مستی، همه هستی فریب است

رفیقان! نینوا میخانۀ ماست

رواقِ شورشِ مستانۀ ماست

شفابخش است بوی خاک پاکَش

فدای عاشقانِ سینه چاکش!

خدایا! این چه سودا، این چه حالی است

که دستانم در این هنگامه خالی است

چه دارم غیرِ مُشتی واژه تار

گرفتارم، گرفتارم، گرفتار

دستانم تهی‌ست ...

نی‌ام

بی‌نوا

[اقرار می‌کنم]