بپاشان خون این گُل را به عالَم!
که از نو زنده گردد نسلِ آدم
بپاشان خون بر این فیروزۀ مات!
بخوان در چشم‌ها؛ هیهات ... هیهات!
از آب تیر شد سیراب؛ اصغر
به لالایی خون در خواب؛ اصغر
به دست خود به خاکش می‌سپارم
بهاران است، باید گل بکارم!
ببین؛ لبخندِ پاره ـ پاره گُل!
بِنه رخسار بر رخساره گل!
به زمزم دیده و دل را بشویید!
گُلِ پیغمبرست این گل، ببویید!
عطش نوشید، لب تشنه‌ترین شد
تنَش مجموعۀ زخم زمین شد
در این سو، چشم‌ها در راهِ او ماند
در آن سو، جذبۀ پیغمبرش خواند
پس از غلتیدنم در خون و در خاک
به دستانت رُخم را می‌کنی پاک
شهادت! باز کن بال و پرم را
شهادت! ناز کن چشم ترم را
تو لب تشنه‌ترینی، نازنینم!
بیا تا از نگاهت گُل بچینم
در اوجِ خلسه‌ای نزدیکِ نزدیک
کمی آن‌سوتر از این‌سوی تاریک
تو بی‌پایانی، ای آغازِ آغاز!
به دست تو هزاران راه شد باز
در آن هنگامه گم شد دست‌هایت
به جای دست آمد بالِ پرواز
شقایق‌گونه شد خورشید با ماه!
بخوان حمدی لبالب قُل هُو الله
بخوان؛ ساقی! به دستان کریمت!
به بسم الله رحمانِ رحیمت!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
