اربعین آمد و خون شهدا می‌جوشد

 باز از خاک بلا، آب بقا می‌جوشد

اربعین آمد و شد داغ شهیدان تجدید

 خون به دل‌ها ز عزاى شهدا می‌جوشد

بازم هواى کوى تو بر سر فتاده است

 وز ماتمت به جان من اخگر فتاده است

عمرم گذشت و وصل تو ممکن نشد مرا

 دیدار ما مگر که به محشر فتاده است؟

باز اشکم به دیده می‌آید

«بوى گل‌هاى چیده می‌آید»

باز از دور، بانگ قافله‌اى

 که به مقصد رسیده می‌آید

ز نینواى تو رفتم، چو نی نوا کردم

 چنان که بادیه‌ها را چو نینوا کردم

به هر کجا که نشستم، گریستم ز غمت

 به هر طرف که دویدم، تو را صدا کردم

اى شهیدى که به ایثار تو می‌نازم من!

 آمدم تا عَلَم عشق برافرازم من

آمدم با قد خم سایه کنم بر قبرت

 گر به جسم تو نشد سایه بیندازم من

اى کربلا! به قافله‌ی کربلا ببین

 حال مسافران به درد آشنا ببین

ما زائران خون خداییم، کربلا!

 بر کاروان زائر خون خدا ببین

ندارم از غم آن حالت که گویم حالت خود را

 پریشان‌تر شوم چون یاد آرم حسرت خود را

تو سرّ اللّهى و آگاهى از حالم ولى خواهم

 بیان سازم ز سوز دل، حدیث محنت خود را

دوباره اشک عزا جا به چشم ما کرده است

عزای آنکه مدینه بر او نوا کرده است

عزای آنکه به امّ‌البنین گرفت لقب

که او معامله‌ی عشق با خدا کرده است

کسی که غم به دلش کرده آشیانه منم

شرار درد به جانش کشد زبانه منم

کسی که در دل دریای غم فتاده و نیست

ره نجاتش از این بحر بی‌کرانه منم

ناله‌ای جانسوز دل‌ها را پریشان می‌کند

کیست این غمدیده کز سوزدل افغان می‌کند

کیست این بانو سیه‌پوشی که هر روز از قریش

می‌رود اندر بقیع و ناله از جان می‌کند

بار دیگر بندبندم، نی شده

خونم اندر شیشه‌ی دل، می‌ شده

نی، نوای نینوایی می‌زند

سینه، ‌ساز کربلایی می‌زند

در کربلا که موج زند، آب روی آب

از قحط آب گشته به پا های‌وهوی آب

در ساحل فرات که خود مَهرِ فاطمه است

دارند کودکان حسین، آرزوی آب