گر در شب مولدت مجالم بدهی

وانگاه زبان عرض حالم بدهی

تا صبح شوم دخیل گهوارۀ تو

شاید که چو فطرس پر و بالم بدهی

زیباترین پدیدۀ دامان کوثر است

این ماه پاره، روشنی چشم حیدر است

در گریه‌اش مغازلۀ ابر و آسمان

در خنده‌اش طراوت جان پیمبر است

جبریل بال فرش کند پیش پای او

در التیام زخم، مسیحای دیگر است

بیا به ساحت خورشیــد اِنَّما برویــم

به دیدن گــلی از گلشـــن کَسا برویم

مدینه گشته چراغان ز نور بارقــه‌اش

زده است دست تمنا شفق به صاعقه‌اش

دل مشرّف شد به درگاه حضور

روح چون مِی گشت و تن شد چون بلور

کلّمینی زارِ عرفانی شدم

برکۀ پاک مسلمانی شدم

 تو را آن گونه می‌نامند مولای تلاطم‌ها

و نامت غرش آبی آوای تلاطم‌ها

تو را این گونه می‌فهمند مجذوبان که اربابی

و نامت مونس هموارۀ شب‌های بی خوابی

خانۀ شیر خدا امشب پر از نور خداست

الـبشاره لیلۀ میلاد مصباح الهـداست

بر سر دوش نبی، شمس ولایت جلوه‌گر

پیش روی فاطمه، مرآتِ حسنِ ابتداست

جعد مشکین طرۀ عنبرگشا دارد حسین  حُسن یکتا را ببین زلف دو تا دارد حسین 

شورش امکان اگر طرح محیط  دهر ریخت  بر دو عالم سایۀ بال هما دارد حسین 

منظر دل‌های ماست کربُبَلای حسین

مرغ دل ما زند پر به هوای حسین

یک نگهِ کربلا به بود از صد بهشت

جنّت اهل دل است صحن و سرای حسین

سرم خاک کف پای حسین است

دلم مجنون و شیدای حسین است

بُوَد پرونده‌ام چون برگ گل، پاک

در این پرونده امضای حسین است

چه‌قدر نام تو زیباست اباعبدالله

چشم تو خالق دنیاست اباعبدالله

زائر کرب و بلا حق شفاعت دارد

قطره در کوی تو دریاست اباعبدالله