دسترسی سریع به موضوعات اشعار
جستجوی پيشرفته
خورشید نیزه‌ها

   

فرصت نداد تا که لبی تر کند گلو

دارد به دست، ماه حرم، مشک آرزو

 

می آید از کنار شریعه شهاب‌وار

بسته است راه را به حرم، لشکر عدو

مسیحای عقلمه

  

ای آفتاب روشن شب‌های علقمه

سرو رشید خوش قد و بالای علقمه

 

داده است مشک تشنۀ تو آب را بها

ای آبروی آب! مسیحای عقلمه!

 

چشم امید عالم و آدم به دست توست

   

بی شک تو صبح روشن شب‌های تیره‌ای

خورشیدی و به ظلمت این شام، چیره‌ای

 

تسخیر کرده جذبۀ چشم تو ماه را

بی‌خود که نیست تو قمر این عشیره‌ای

 

شانه مزن مویت را

             

جلوه کن در دل شب، صورت مهتاب بکش

خَم بینداز به ابرویت و محراب بکش

 

فکر ما نیز بکن، شانه مزن مویت را

عاشقان را به سر ِ دار ِ پُر از تاب بکش

یا قمر العشیره ادرکنی

               

دل شوریده نه از شور شراب آمده مست

دین و دل ساقی شیرین سخنم برده ز دست

ساغر ابروی پیوسته او محوم کرد هر که را نیستی افزود به هستی پیوست

بدون دست ز خون جبین گرفت وضو

     

ستارگان! همه در علقمه برید نماز

که اوفتاده در آنجا به خاک ماه حجاز

 

هزار حیف که در لحظۀ شهادت خود

نشد که دیده کند بر روی برادر باز

     

سورۀ توحید

 

با ادب آمد به نزد پیر عشق

                        گفت کای فرمان‌روا و میر عشق!

 

رخصتم دِه تا سوی میدان روم

                        امر فرما کز پی فرمان روم

 

اهمّیّت دست

 

گر چه هر عضوی به جای خویشتن

                        با اهمّیّت بُوَد در مُلک تن

 

لیک هر عضوی چه از بالا، چه پست

                        در شدائد چشم دارد سوی دست

 

                                 

تسخیر فرات

 

بنْگر آن چشم و چراغ عالمین

                        تشنه‌لب سقّا و سردار حسین

 

نور چشم منبع آب بقا

                        یادگار خسرو خیبر‌گشا

صاحب همّت

 

نیست صاحب‌همّتی در نشأتین

                        هم‌قدم عبّاس را، بعد از حسین

 

در هواداریّ آن شاه الست

                        جمله را یک دست بود، او را دو دست

 

فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×