دسترسی سریع به موضوعات اشعار
جستجوی پيشرفته
خضر طریق

 

مدّتی خاموش بودم از سخن

                        باز غم زد آتشی بر جان من

 

روز عاشورا چو شد در خیمه‌گاه

                        قحط آب از جور قوم کینه‌خواه

عاشق صادق

 

ساز مرآت دلت را صیقلی

                        روی دل کن سوی عبّاس علی

 

بین چسان آن آفتاب عالمین

                        جان‌فشانی کرد در راه حسین

سال‌ها

 

گفت: ای پشت و پناه و یاورم!

                        ای علم‌دار سپاه و لشکرم!

 

ای به هر غم، مونس و غم‌خوار من!

                        محرم راز و سپه‌سالار من!

 

پنجۀ شیر‌افکن

 

باز شد آیینه‌ی دل، منجلی

                        جلوه‌گر شد نور عبّاس علی

 

قوّت بازوی دست کردگار

                        حیدر کرّار روز کارزار

 

مطلع نورین

 

دعوی شور‌افکنی دارد قلم

                        قصّه‌ی ناگفتنی دارد قلم

 

یادم آمد باز، شور کربلا

                        قصّه‌ی یوم نشور کربلا

عبد صالح

 

بلبل نطقم شده دستان‌سرا

                        می‌کند در گلشن معنی نوا

 

برده بویی از سراندازان عشق

                        خاصه از سرخیل جان‌بازان عشق

همّت سیراب

تا ابد، برخی آن تشنه شهیدم، که فرات

شاهد همّت و سیراب او، لب تشنۀ اوست

 

آن جوانمرد، که لب تشنه، ز دریا بگذشت

زان که دریا به بر همّت او، کم از جوست

غرق عطش

اوج عطش از لعل  تو خوانده‌ است فرات

ندز لب تو، اشک فشانده‌ است فرات

 

زان روز که تصویر لب خشک تو دید

غرق عطشت هنوز مانده‌ است فرات

اوج عطش

دریا به لب خشک تو پهلو نزند

موج عطشت به بحر زانو نزند

 

از بهر کفی آب روان، غیرت تو

بر کوثر و سلسبیل هم رو نزند

 

روایت مشک

بر شانه، به جای علمش رایت مشک

دست و سر و دیده، وقف امنیّت مشک

 

گویی که به جای آب دریا، پُر بود

از حال و هوای خیمه، ظرفیّت مشک

 

فراموشی رمز عبور

ایمیل خود را وارد کنید

×
ارتباط با ما

پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.

×