به دندانت کشم از خوش خیالی

ببین مشک من این آشفته حالی

اگر چه دست‌هایم از تن افتاد

نمی‌خواهم بیایم دست خالی

از آن سرو علی بنیاد صد حیف

از آن قامت، از آن شمشاد صد حیف

دو دستی که عصای پیری‌ام بود

خداوندا ز تن افتاد، صد حیف

نقش بسته بر زمین، قلب ­پاره‌­پاره­‌اش

کاروان خسته و ... آخرین سواره‌­اش

نقش بسته بر زمین، دست شرحه شرحه‌­ای

می‌­رسد به مشک‌­ها، آخرین اشاره‌­اش

... و رفتی! تشنه‌لب دریا بماند

امام قافله تنها بماند

الا دست خدا!  بی ­دست‌هایت

زمین خوردی که حق برپا بماند

ألا ای روح دریاها، ابوالفضل!

تویی باب‌الحوائج «یا ابوالفضل»

بدون تو گره‌خورده به کارم

بیاور دست‌هایت را ابوالفضل

دل من شد ذبیح دست‌هایت

زدم «دم» از مسیح دست‌هایت

بیا تا من دخیل دست خود را

ببندم بر ضریح دست‌هایت

کسی مثل تو زیبارو نمی‌شد

نبودی دست دریا رو نمی‌شد

اگر دستان تو برپا نبودند

تمام آسمان «وارونه» می‌شد

نثار مقدم مولا، دو تا دست

زمین افتاده از سقّا، دو تا دست

چه خواهد آورد در صبح محشر

به روی دست خود زهرا: دو تا دست

این دشت ندیده‌ست بهارانی از این دست

بر سینۀ خود نم‌نم بارانی از این دست

از کوه بپرسید چه آمد به سر ماه

در ساحل امواج خروشانی از این دست

فرات از کام خشک­ت شرمناک است

ز داغت آتشی در جان خاک است

به یاد دست‌های با وفایت

گریبان دوبیتی چاک چاک است