علم را بر زمین بگذارم، اما... تو را دست خدا بسپارم، اما...

به چشمم تیر زد آن قوم، ای عشق! که دست از دیدنت بردارم، اما...

عطش آتش به جانم زد برادر شرر بر استخوانم زد برادر

نبودی، دست پاییزی‌ترین قوم تبر بر بازوانم زد برادر

مبادا غم دوباره پا بگیرد برای تو دل دریا بگیرد

چه خواهم کرد اگر از من سکینه سراغ دست‌هایت را بگیرد

دل و ساحل، دل و دریا، دل و دست دل و تنهاترین سقا، دل و دست

فدای غربت خواهر دل و جان فدای قامت مولا، دل و دست

تو احساس مرا دریاب ای رود لبم را تر نکن از آب، ای رود

تو که دستی نداری تا بیفتد به سوی خیمه‌ها بشتاب ای رود!

عمو سه بخش دارد: دست عباس دست

بر خون دو دیده‌ی تو می‌گریم من

بر قدّ خمیده‌ی تو می‌گریم من

ای ساقی تشنگان عترت! عبّاس!

بر دست بریده‌ی تو می‌گریم من

ای دست که بر تو پنج تن می‌گریند!

دل‌سوختگان در انجمن می‌گریند

فرداست که در مدینه با امّ بنین

انصار به بی‌دستی من می‌گریند

ای دست! چه زود اوفتادی به برم!

زآن روی نشد به خیمه آبی ببرم

از تیر و عمود و تیغ، از بی‌دستی

آمد به سرم، هر آن چه آمد به سرم

ای دست! کرامت تو چون باران است

در دست تو حلّ مشکل یاران است

رگ‌های بریده‌ی تو در روز حساب

پیوند شفاعت گنه‌کاران است