مثل قدیم با دل من، سر نمی‌کنی

جانم به لب رسید، تو لب تر نمی‌کنی

حرفی بزن، جواب تو والله سنگ نیست

از چه هوای سورۀ کوثر نمی‌کنی؟

گاه باید شام را با دیدۀ تر سر کند

گاه باید روزها را دیده بر در سر کند

حالت از کربلا جا مانده گاه اینگونه است

کودکی که دور از دامان مادر سر کند

دلخونم از این فاصله، خواهم آمد

من هم‌قدم قافله خواهم آمد

با یاد سه‌ساله‌ای که جا ماند از راه

با پای پر از آبله خواهم آمد

رونمایم از سفر کوه غم است

قامتم از کوله بار غم خم است

از  میان  این همه  طفل  یتیم

دختر شیرین زبان تو کم است

تمام دشت به حالم نظاره می‌کردند

به یکدگر پی غارت اشاره می‌کردند

برای بردن یک گوشوارۀ ناچیز

حرامیان به خدا گوش پاره می‌کردند

ز سرت نمانده جسمی به سرم نمانده مویی که گرفته بود مویم به کف خودش عدویى

دل زخم خورده ام را ننهد کسی رفویى «همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی

وقتش شده فردای مرا پس بدهید شیرینی رویای مرا پس بدهید

انگشتر و گوشواره‌ام مال شما انگشتر بابای مرا پس بدهید

بعد از پدرم رو به حرم آوردند

صد زخم روى بال و پرم آوردند

ای کاش که می شد به پدر می‌گفتم

با رفتن او چه بر سرم آوردند

عدو خنجر به قلب پاره می‌زد غمت آتش به سنگ خاره می‌زد

به چشم خویش دیدم جان بابا که از فرق تو خون فواره می‌زد  

از دست رفته دین شما، دین بیاورید!

خیزید، مرهم از پی تسکین بیاورید!

دست خداست، این که شکستید بیعتش

دستی خدای گونه‌تر از این بیاورید!