شکر خدا به قافلۀ غم رسیده‌ام

     عمرم کفاف داد و به پرچم رسیده‌ام

   شبنم شدم، به چشمۀ زمزم رسیده‌ام

    مادر! به گریه‌های محرم رسیده‌ام

آمد محرم و خبرم را ز غم بپرس

از قلب من ز حال و هوای حرم بپرس

از منبر و حسینیه و شال و پرچم و

از بیرق و کتیبه و طبل و علم بپرس

غم اگر از توست، مردن پای این غم راحت است

سوختن با روضه و با اشک و ماتم راحت است

بعد سیصد سال اگر نام حسین آمد وسط

سوی جنت رفتن حوا و آدم راحت است

امشب بنشین لحظۀ آتش زدنم را

بنشین و ببین بار دگر سوختنم را

یکسال برای غمتان لحظه شمردیم

یک آه بکش، چاک زنم پیرهنم را

حس من این است: هردم بی وفاتر می‌‌شوم

دائما از یوسف زهرا جداتر می‌‌شوم

اشک‌هایش را نمی‌فهمد دل آلوده‌ام

هر چه یادم می‌‌کند، بی اعتناتر می‌‌شوم

دوباره بغض و کمی آه، علتش این است

حرم نرفته بمیرم؟ خجالتش این است

«سلام می‌‌دهم از بام خانه سمت حرم

ببخش نوکرتان را، بضاعتش این است»

ما را طبیب حاذق، بیمار می‌‌پسندد

بیمار چشم خود را، تبدار می‌‌پسندد

فرمود با اشاره، بعد از دو استخاره

یک بار مست و یک بار، هوشیار می‌‌پسندد

ذکر حرم توست که گل کرده به لب‌ها

پس گوش بکن نالۀ «آقا بطلب‌» ها

تنبیه نکن، گر چه بدم، گر چه سیاهم

محتاج نوازش شده‌ام جای غضب‌ها

مهر تو پشتوانۀ ‌ایمان نوکر است

نوکر تمام عمر بدهکار این در است

چشمان خیس عالم و آدم گواه ماست

اینکه چقدر نام شما گریه‌آور است

پسر فاطمه! ‌ای روشنی چشم ترم

سایۀ پهن، ز الطاف خدا روی سرم

مادرم آشپز بزم عزاخانۀ توست

و میاندار صف سینه زنانت پدرم