سخت است پیش پای مردم با سر افتادن

و سخت‌تر از آن به پیش دختر افتادن

ما که تو را با «لا فتی» یت می‌شناسیمت

اصلاً نمی‌آید به تو در بستر افتادن

شباهنگام در آغوش ظلمت

تمام خیمه‌ها از عشق می‌سوخت

میان آسمان تیره، مهتاب

به دریای سیاهی چشم می‌دوخت

تویی که شهرۀ شهری به عشق ورزیدن

تویی که منتخب هستی به نیزه، سر دیدن

بگو برای من از خاطرات خود بانو

کنار مقتل عشق و گلو و بوسیدن

آن گونه را به خاک منه، معجرم که هست حیف از سر تو نیست بیفتد؟ سرم که هست گیرم مرا به قتلگهت ره نداد شمر تا سر نهی به زانوی او، مادرم که هست

نامت هنوز هم هیجان می‌دهد مرا

این پرچم سیاه تکان می‌دهد مرا

وقتی شبیه مرده حسینیه می‌روم

سینه زنی دومرتبه جان می‌دهد مرا

سر تو از سرنیزه به من توان می‌داد

امید بر دل مجروح بی کسان می‌داد

خودت که از سر نیزه به چشم خود دیدی  

کنیزکی به یتیم تو خرده نان می‌داد

آه! اینجاست شروع سفرش، یادت هست؟

«نینوا... ماریه... نام دگرش...»، یادت هست؟

آه! اینجاست مناجات شب آخر او

حال نیمه شب و آه سحرش یادت هست؟

چهل شب است فقط گریه کرده‌ام بی تو

چهل شب است برادر که مانده‌ام بی تو

ز بعدِ صحنۀ گودال و بی تو گشتنِ من

بدون محرم و یاور، شکسته‌ام بی تو

زینب رسیده از سفر برخیز ارباب

با کاروانی خون جگر، برخیز ارباب

برگشته‌ام از شام و کوفه، قد خمیده

آورده‌ام صدها خبر، برخیز ارباب

ای مظهر صفات خدا أیّها العزیز

ای امتداد نور هدی أیّها العزیز

ای که کریم هستی و از نسل ذوالکرام

پر کن دو دست خالی ما أیّها العزیز