نه تنها در وداع تو جدا شد جان من از من که می‌آمد صدای ناله‌های پنج تن از من

از آنجایی که وابسته است جان من به جان تو جدا کردند سر از تو، جدا کردند تن از من

میان معرکه هم زخم، هم جان باختن از تو میان خیمه‌ها هم سوختن، هم ساختن از من

سری به نیزه شد و آفتاب را گریاند نبی و فاطمه و بوتراب را گریاند

صدای مویۀ زلفش که دست باد افتاد چقدر حضرت ختمی مآب را گریاند

دوباره سینۀ سوزان سراچۀ غم شد دوباره غم به دلم، ره گشود و همدم شد

چه شورشی و چه هنگامه و چه غوغایی‌ است؟ که هر که را نگرم در عزا و ماتم شد

آن دم که داشت سوز عطش غنچۀ رباب

گویا نبود مهر و ترحّم به قلب آب

شط فرات بود و غریو و خروش موج  

می‌سوخت یاس باغ حسینی ز التهاب

آن‌گاه که مهر تکیه زد بر نیزه 

گردید حدیث ماه و اختر نیزه

آن آیت روشن خداوندی را 

بگذاشت به احترام بر سر نیزه

اربعین یعنی دوباره کربلا 

بوسه بر خاک شهید سر جدا

اربعین یعنی دوباره شور و شین 

باز ذکر یا حسین و یا حسین

من بی تو ‌ای خون خدا در غم نشستم

یک اربعین در هجر و در ماتم نشستم

من بودم و یک اربعین ضجّه دمادم 

یک اربعین در حسرت خورشید عالم

بشنو از نی ناله‌های نینوا داستان جانگداز کربلا

قصۀ دریا دلان ماه وش بر لب دریا و سوزان از عطش

اسباب نجات کائنات است، حسین

فیاض جمیع ممکنات است، حسین

چون کشتی چار موجه شد در شط خون

با آن‌که سفینۀ النجاه است حسین

کسی چون من گل پرپر نبیند گلـوی پـاره اصغـر نبینـد

به دست خویش کندم قبر او را که این قنداقه را مادر نبیند