ستارگان! همه در علقمه برید نماز

که اوفتاده در آنجا به خاک ماه حجاز

هزار حیف که در لحظۀ شهادت خود

نشد که دیده کند بر روی برادر باز

قرعۀ جان‌بازی دشت بلا

                        بر بنی‌هاشم چو دوران زد صلا

شد برون از خیمه، میر کارزار

                        یاور دین، ماه برج افتخار

چون که نوبت بر بنی‌هاشم رسید

                        ساخت ساز جنگ عبّاس رشید

مَحرم سرّ و علم‌دار حسین

                        در وفا‌داری، عَلَم در نشأتین

آسمان‌ها، سوگ‌وار کیستند؟

                        خیمه‌ها، چشم‌انتظار کیستند؟

باغبانِ غنچه‌های یاس کو؟

                        بچّه‌ها! آخر عمو عبّاس کو؟

آتش از خورشید بر سر داشت دشت

                        لحظه‌ها سنگین و غمگین می‌گذشت

یک طرف هفتاد رخشاجان پاک

                        مهرورزان، دور ماهی تابناک

با ادب آمد به نزد پیر عشق

                        گفت کای فرمان‌روا و میر عشق!

رخصتم دِه تا سوی میدان روم

                        امر فرما کز پی فرمان روم

بنْگر آن چشم و چراغ عالمین

                        تشنه‌لب سقّا و سردار حسین

نور چشم منبع آب بقا

                        یادگار خسرو خیبر‌گشا

حضرت عبّاس شیر کارزار

                        دید بر اهل حرم چون کار، زار

گشت آن دریای غیرت، موج‌زن

                        نزد شاه آمد سوی جان باختن

نیست صاحب‌همّتی در نشأتین

                        هم‌قدم عبّاس را، بعد از حسین

در هواداریّ آن شاه الست

                        جمله را یک دست بود، او را دو دست

مدّتی خاموش بودم از سخن

                        باز غم زد آتشی بر جان من

روز عاشورا چو شد در خیمه‌گاه

                        قحط آب از جور قوم کینه‌خواه

ساز مرآت دلت را صیقلی

                        روی دل کن سوی عبّاس علی

بین چسان آن آفتاب عالمین

                        جان‌فشانی کرد در راه حسین

آمد آن سرخیل عشّاق الست

                        نزد شاه عشق با مشکی به دست

ناله‌ی «قَد ضاق صدری» ساز کرد

                        حضرتش را خوش سخن آغاز کرد