مّواج ترین خاطرۀ دریا شد
مَشک و علمش قبلۀ ماهی‌ها شد
می‌برد به دندان همۀ دنیا را
تاریخ، میان دست‌هایش جا شد
بشْنو از نی، نینوای «العطش»
سوختم در خیمه‌های «العطش»
شعر اشک از چشم مردم ریخته
«شیعتی مَهما شَرِبتم» ریخته
شه ز تنها مانْد تنها، نى ز جان
آیۀ «لاتَحسَبَنَّ» خوش بخوان
شه برون شد از حجاب پیچ‌پیچ
چون الف شد، او چه دارد؟ هیچ‌هیچ
خیمه زد، ابر بلا بر خیمه‌ها
باز شد پای عطش در خیمه‌ها
ای سپهر! افتد تو را انجم در آب!
کهکشان‌هایت شود یکسر خراب!
من از زبان باد شنیدم که تشنه‌ای
با من شنید عالم و آدم که تشنه‌ای
راهی شدم که آب برایت بیاورم
همراه با تمامی عالم «که تشنه‌ای»
در حیرتم که آب، مگر آبرو نداشت؟
گر آبروی داشت، چرا رو به او نداشت؟
لب‌تشنه شاهِ تشنه‌لبان در لب فرات
جز جرعه‌ای ز آب، دگر آرزو نداشت
چرا از دیده اشک غم نبارم، چون سحاب، امشب؟
چگونه ز استراحت ره دهم بر دیده، خواب، امشب؟
شنیدستم به دشت کربلا از ظلم اهل کین
بُوَد اندر حریم شاه خوبان، قحط آب، امشب
در کربلا که موج زند، آب روی آب
از قحط آب گشته به پا های‌وهوی آب
در ساحل فرات که خود مَهرِ فاطمه است
دارند کودکان حسین، آرزوی آب
چون ره نیافتند، شهیدان به سوی آب
زد دست بر سر از غم ایشان، سبوی آب
می‌کرد بهر تشنه‌لبان، نوحه در فرات
شد گریه از حباب، گره در گلوی آب
چسان به کرببلا می‌کنی گذار؟ ای آب!
مگر نه‌ای ز شه تشنه شرم‌سار؟ ای آب!
هنوز بهر تو گویا به خیمه‌گه دارد
سکینه در ره عبّاس، انتظار، ای آب!
ز جور تو ز کفم رفت صبر و تاب، ای آب!
بده سؤال مرا از وفا جواب، ای آب!
ز ظلم‌ها که نمودی به اهل‌بیت حسین
شکایت است مرا از تو بی‌حساب، ای آب!
تشنگی شد آشکار و آب شد نایاب، آب
تشنه‌لب هم کودک و هم مادر و هم باب، آب
نوگلانِ باغ طاها از عطش پژمرده‌اند
تا نخشکیده، کنید این باغ را شاداب، آب
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
