هیچ کس در شام با دردانه‌ات همدم نشد

هیچ کس جز عمه زینب همدم دردم نشد

حرف‌های عمه مرهم بود بر زخمم، ولی

هیچ کس بر زخم‌های عمه‌ام مرهم نشد

بغضی نشسته بر دل خونم نظاره‌ای

آتش گرفته جان و دلم با اشاره‌ای

انگار آسمان به زمین آمده ببین

خورشید سر نهاده به پای ستاره‌ای

دلخوری نیست در این قافله از هیچ کسی

به خدا من که ندارم گله از هیچ کسی

خواب بودم اگر از پشت شتر افتادم

طلبی نیست در این مسئله از هیچ کسی

بعد از آن نیمه شب و گم شدن و تنهایی

نگرفتم نفسی فاصله از هیچ کسی

از بس که سکوت با دلم ور رفته

از دست همه حوصله‌ام سر رفته

او نیست ولی از جلوی چشمم دست،

 در دست پدر چقدر دختر رفته

به روی شانۀ مهتاب دیده‌بانی داشت

و زیر پای خودش فرش آسمانی داشت

نه اینکه راه زمین را اشاره می‌فرمود

برای رفتن تا عرش هم نشانی داشت

با خندۀ خود صفای دل‌ها می‌شد

آرامش خاندان طاها می‌شد

حنانه‌ترین دختر این کاشانه

در کودکی‌اش مادر بابا می‌شد

تنش لبریز زخم تازیانه

شب و ماه خرابه، آشیانه

گل پرپر پدر را خواب می‌دید

ستاره نم‌نم از چشمش روانه

پایش ز دست آبله آزار می‌کشد

از احتیاط دست به دیوار می‌کشد

در گوشۀ خرابه کنار فرشته‌ها

«با ناخنی شکسته ز پا خار می‌کشد»

قدم من نفس من زمین تو هوا تو

به اینجا رسیده «من» م با دو تا «تو»

بیا شاید این بال‌هامان پریدند

خدا را چه دیدی، تو حالا بیا تو ...

 برای پر و بال اینجا نشینم

کمی آسمان باش و من هم برا تو

کیست امشب در دل طوفانی او جا کند

قطره‌های تاولش را راهی دریا کند

گرد و خاکی گشته بود، اما هنوز آئینه بود

صفحۀ آئینه را فردای محشر وا کند

هر چند دل شکسته و هر چند بی‌پر است

امّا هنوز مثل همیشه کبوتر است

گر پای نیزه از حرکت ایستاده بود

از شدت علاقۀ بابا به دختر است

در آن سحر، خرابه هوایش گرفته بود

حتی دل فرشته برایش گرفته بود

با آستین پارۀ پیراهن خودش

جبرئیل را به زیر کسایش گرفته بود