گریه مکن، اِنَّ...اصطفایی را که می‌بوسی پیغمبر وقت جدایی را که می‌بوسی
آه تو را آخر در آوردند، ابراهیم! در خیمه اسماعیل‌هایی را که می‌بوسی
باور کن آهوی نجیبت بر نمی‌گردد بی فایده است این ردپایی را که می‌بوسی
هر که می‌داند بگوید، من نمی‌دانم چه شد
مست بودم مست، پیراهن نمی‌دانم چه شد
من فقط یادم می‌آید گفت: وقت رفتن است
دیگر از آنجا به بعد اصلاً نمی‌دانم چه شد
روبه روی خود نمی‌دیدم به جز آغوش دوست
در میان دشمنان، دشمن نمی‌دانم چه شد
مثل پرنده بال گشودی رها شدی
کوچک‌ترین ستارۀ سرنیزه‌ها شدی
بر روی دستِ باد، عزیز دل رباب!
مانند زلف‌های پریشان رها شدی
بر کینه‌های کهنه ز حیدر اضافه شد
به بغض‌ها ز فاتح خیبر اضافه شد
تا گفت علی منم، نوۀ مرتضی علی،
دیدم که چله‌چله به لشکر اضافه شد
گُلی که رفته‌ای، امّا گلاب برگشتی
چو آب رفته‌ای و چون شراب برگشتی
ستارۀِ حرمم بوده‌ای تو تا دیشب
قَدَت کشیده شد و ماهتاب برگشتی
طفلی اگر بزرگ شود با کریم‌ها
یک روز می‌شود خودش از کریم‌ها
عبدلله حسین شدم از قدیم‌ها
دل می‌دهند دست عموها یتیم‌ها
طفل حسن شدم بغلت جا کنی مرا
تو هم عمو شدی گره‌ای وا کنی مرا
سد کرده‌ای از کینه چرا راه مرا حر؟!
از جان من امروز چه می‌خواهی یا حر!
هر بار کسی آمد و پیکی ز بلا داشت
این بار چه آورده‌ای از معرکه، ها! حر!
در دست تو شمشیر نمی‌بینم انگار
بی اسب و سلاح آمده‌ای جانب ما، حر!
از راه می‌رسند پدرها، غروب‌ها
دنیای خانه، روشن و زیبا، غروب‌ها
از راه می‌رسند پدرها و خانه‌ها
آغوش می‌شوند سراپا، غروب‌ها
از راه می‌رسند و هیاهوی بچه‌ها
زیباترین ترانۀ دنیا، غروب‌ها
پرسید از قبیله که این سرزمین کجاست؟ این سرزمین غمزده در چشمم آشناست این خاک بوی تشنگی و گریه می دهد گفتند:«غاضریه» و گفتند:«نینوا»ست دستی کشید بر سر و بر یال ذوالجناح آهسته زیر لب به خودش گفت: کربلاست
دیروز دیدی آن همه امضا و مُهر را
حالا سپاه بی‌نَفَرت را نگاه کن
فردا ز بام دارالاماره، ز چشم‌هات
خورشید می‌دمد، سحرت را نگاه کن
شور محشر بود
نوبت یک یار دیگر بود
باز میدان از خودش پرسید:
«نوبت جولان اسب کیست؟»
دشت، ساکت بود
از میان آسمان خیمه‌های دوست
ناگهان رعد گران برخاست
این صدای اوست!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
