دیگرم شوری به آب و گل رسید                              

وقت میدان داری این دل رسید

موقع پا در رکاب آوردن ا­ست                                   

اسب عشرت را سواری کردن­ است

پیش از تو پرسید مسلم: اینجا کسی منتظر نیست؟

گفتند: چشم انتظاریم، امّا کسی منتظر نیست

ناگاه شهری از آدم، شد صخره‌هایی که گفتند:

برگرد دریا! که دیگر جز ما کسی منتظر نیست

هفت بند عشق دارد نینوای زخم تو

ای تمام گریه­‌هایم های های زخم تو

در سکوت اشک، پژواک صدایم گم شده­ است

شرحه شرحه درد می­‌خوانم برای زخم تو

مشغول رویش بود گل، حتی میان نیزه‌ها

سرگرم اشراق خودش، تنها، میان نیزه‌ها

مواج‌تر می‌شد عجب، چشمان طوفانی او

کی دیده‌ای درماندن دریا، میان نیزه‌ها؟

جز شعر دیگر دست و بال شاعران خالی ست

دارایی این طایفه از آب و نان خالی ست

دیدیم که قابل ندارد، مسئله این است

آقا! نه اینکه جسم‌ها از نقد جان خالی ست

حَبلُ الوریدِ عالم و حَبلُ المَتین: حسین

سررشتۀ امیدِ زمان و زمین: حسین

دریای خلقت از ازل افتاد در خروش

تا فاطمه صدف شد و دُرّ ثمین: حسین

تا بادهای وحشی صرصر بلند شد

بوی انارهای معطّر بلند شد

نیزارهای سوخته جان شور می‌زدند

تا بر فراز نیزۀ خون، سر، بلند شد

آیات وحی از لب عطشان شنیدنی است

در آسمان دوباره زمین سربلند شد

یک عمر به اضطراب لب تر کردیم

با یاد تو در عذاب لب تر کردیم

بعد از تو روا نبود خشکیدن اشک

این بود اگر به آب لب تر کردیم

مه دشنۀ آب دیده را می‌ماند

شب یاغی آرمیده را می‌ماند

غلتیده به خون میان گودال غروب

خورشید، سرِ بریده را می‌ماند

به حلق تشنۀ آن رشک غنچۀ سیراب

که رخ به خون جگر شوید از غمش عناب

شه دو مملکت و شهسوار نه مضمار

مه دوازده برج و امام شش محراب

هر بار که جزر دیده، مدّش کرده

هر راه، به کُفر بود، سدّش کرده

پس ماندنِ در مکه حرام است که او

در مرگ هم اقتدا به جدّش کرده

آن روز به‌جز ظلمت و بیداد نبود

در دشت به‌غیرِ جمعِ اضداد نبود

در مستیِ هلهله سکوتی است عمیق

در خطبۀ تو به‌غیرِ فریاد نبود