با زخم چه طعنه‌ها به شمشیر زدی

مردانه به قلب آن همه تیر زدی

بر هرچه که هست در نماز آخر

یک مرتبه هفتاد و دو تکبیر زدی

تا شعر صمیمیت انسان خواندی

بی حنجره از لبان باران خواندی

تاریخ قیام انبیا کامل شد

وقتی که به روی نیزه قرآن خواندی

آن طشت که خون عشق را می‌نوشید

در فهم دلیل خون او می‌کوشید

آن روز شعور خیزران جالب بود

انگار لبان وحی را می‌نوشید

با ناله و شور و شین بر می‌گردد

با مویۀ زینبین بر می‌گردد

انگار پس از چهل غروب خونبار

امروز سر حسین بر می‌گردد

پَرِ شکسته به بالا نمی‌رسد هرگز

تلاش می‌کند اما نمی‌رسد هرگز

کبوتری که هوایی نشد در این وادی

به آسمان تمنا نمی‌رسد هرگز

ای یاد تو به جان و دلم ذکر داوری

وی آیتی که حافظ سرّ پیمبری

قرآن ناطقی و به ذکر علی علی

ما را درون سینه تو فریاد حیدری

ما با ولای حضرت تو فاطمی شدیم

این آب و گل گرفته ز تو عطر کوثری

آنقدر آمدند و گرفتارتان شدند

خاک شما شدند و هوادارتان شدند

زیباترین اهالی دنیای عشق هم

یوسف شدند و گرمی بازارتان شدند

لطف شماست اینکه تمامی انبیا

بالاتفاق سائل دربارتان شدند

یک سر تن بی سر است و یک سر گودال

کوهی شده از نیزه و خنجر گودال

اینجا همه تیغ‌ها معطر شده‌اند

افتاده گلی محمدی در گودال

می‌دید تو را و کربلا را می‌دید

می‌دید تو را و نیزه‌ها را می‌دید

هر وقت که لب‌های تو را می‌بوسید

انگار تمام ماجرا را می‌دید

یکی جامه از تن دریا بیرون کشید

یکی انگشتری ماه را دزدید

اما کسی به غیر خدا

یاقوت خون تو را برنداشت

آغاز ابرها

در ساعت یک است به وقت نجف

یک جهان روضه و یک ماه محرم داری

آه، آقای غریبم چقدر غم داری 

تا ابد هم که بخوانند همه مرثیه‌ات

باز هم روضۀ ناخوانده به عالم داری