نماز خوف

نه با تکبیره الاحرام

که با " آخ "

     آغاز می شود 

دو دست مهربان آن سپیدار

کنار رود افتادند انگار

غم آن دست‌ها را منتشر کن

دو بیتی! دست روی دست مگذار

دو بیتی، ناگهان دستان آن ماه

گلوگیر است این اندوه جانکاه

رباعی باش و بشکن بغض خود را

لا حول و لا قوه الا بالله

قسمت این بود که با عشق تو پرواز کنم

و خدا خواست که بی دست و سر آغاز کنم

چشمم از عشق و خجالت زدگی پر شده بود 

 تیر دشمن کمکم کرد که ابراز کنم

آیه آیه همه دم عطر جنان می‌آید وقتی از حُسن تو صحبت به میان می‌آید جبرئیلی که به آیات خدا مانوس است بشنود مدح تو را با هیجان می‌آید

انگار تمام رعدها می‌غرّند

انگار تمام نخل‌ها مُضطرّند

ای کاش که آسمان زهم نشکافد

دارند سر امام را می‌بُرّند...

رسانده‌ام به حضور تو قلب عاشق را

دل رها شده از محنت خلایق را

دلی که پر زده تا آستان احسانت

که غرق نور اجابت کنی دقایق را

لب بر لب حادثه، رها از تردید

سرسبزتر از قدیم‌ها می‌خندید

می‌گفت که سرخ پرزدن دیدنی است

تا کور شود هر آنکه نتواند دید

زود بیدار شدم تا سر ساعت برسم باید این بار به غوغای قیامت برسم 

من به "قد قامت" یاران نرسیدم، ای کاش لا اقل رکعت آخر به جماعت برسم   

بخواب بر سرِ زانوی خسته‌ام، سرِ بابا!  منم، همان که صدا می‌زدیش: دختر بابا! دلم گرفت ازین کوچه‌های سرد غریبه  چه دیر آمدی ای سر؟! کجاست پیکر بابا؟!  

خبر پیچید تا کامل کند دیگر خبرها را خبر داغ است و در آتش می‌اندازد جگرها را

غروبی تلخ، بادی تلخ تر از دور می‌آمد که خم می‌کرد زیر بار اندوهش کمرها را  

بر نیزه سر برادرت می‌گردد

       تا کوچه به کوچه خواهرت می‌گردد

خورشید تویی، ستاره‌ها می‌گویند

   هر روز زمین دور سرت می‌گردد