خورشید آن روز، آن جا، در آن شب ستان چه می‌کرد؟

آیینه در آن هیاهو در آن بیابان چه می‌کرد؟

آتش که شیطان محض است در خیمه‌ها چنگ انداخت

با دامنی شعله‌ور آه، بانوی باران چه می‌کرد؟

من از اسارت آل امیه برگشتم 

و مانده‌ام که چگونه به تو بگویم که 

مرا ببخش، بدون رقیه برگشتم 

این سواران کیستند؟ انگار سر می‌آورند از بیابان بلا گویا خبر می آورند این گلوی کوچک انگاری که راه شیری است این سواران، کهکشان با خود مگر می‌آورند؟  

ای کاش این غزل و غمش ابتدا نداشت

جغرافیا برای زمین کربلا نداشت

این شعر داغ زد به دلم تا نوشته شد

این بیت‌ها مرا به چه رنجی که وا نداشت

آن شب که آســـمان خدا بی ستاره بود

مردی حضور فاجعه را در نظاره بود

ســـهم کبوتران حـــرم، از حـــرامیان

بال شکسته، زخم فزون از شماره بود

انالحق بر لبت، شش ماهه منصور

سرت در باد رقصان، چشم بد دور!

شهادت با چنان شور و شکوهش

تو را می جست، از گهواره تا گور

زلال از ما جدا شد، پاک افتاد

چه غمگین از نفس، کولاک افتاد

مگر دریا و رود و برکه‌ای نیست

که عکس ماه روی خاک افتاد؟

از دم نیزه هزاران سر خونین طی شد

زیر هر حنجره یک خنجر خونین طی شد

در درون شریانم زن طوفان­زادی است

که صدش حادثۀ محشر خونین طی شد

آسمان تشنه، اشک‌ها جاری

چشم‌ها شور و زخم‌ها کاری

در میان دو رود سرگردان

ماهی تشنه در بغل داری

تصویر ماه را کسی از چاه می‌کشد

شب رو به کوفه می‌کند و آه می‌کشد

سمت وقوع فاجعه‌ای تازه پا گذاشت

مرد غریبه‌ای که به دروازه پا گذاشت

اسیر موج‌های سرکش تقدیر, ماهی‌ها

و می‌میرند! شایدزود, شاید دیر, ماهی‌ها

گروهی سایۀ امن خدا برنعش اقیانوس

گروهی در فریب فتنۀ تزویرماهی‌ها

آمدی و شب سیاه من

عاقبت مثل روز روشن شد

همه دیدند من پدر دارم

روسیاهی نصیب دشمن شد