ای مرگ! زندگانی از این پس وبال شد جایی که خون آل پیمبر حلال شد

مهر جهان فروز امامت به کربلا از بار درد، بدر تمامش هلال شد

شاهی که نور دیدۀ خیر الانام بود ماهی که بر سپهر معالی تمام بود

شد روزگار در نظرش تیره از غبار باد مخالف از همه سو بس که عام بود

دی چون هلال ماه محرّم شد آشکار

پژمرده چون فلک زدگان، لاغر و نزار

گیتی برون نمود ز تن، کسوت حریر

پوشید جامۀ سیه و، گشت سوگوار

امروز روز قتل شهیدان کربلاست

صحرای محشر، عرصۀ میدان نینواست

پشت حسینیان حجاز، از هلال غم

صوف مخالفان عراق، از نشاط راست

در حیرتم که لاله دلـش داغـدار کـیسـت؟

سنبل گشوده و گیسو و آشفته تار کیسـت؟

گل از برای چیست که بنموده جامه چاک؟

باد صبا به طرف چمـن بـی‌قـرار کیـسـت؟

زین جورهـا که کرد سپـهر پر انقـلاب

در حیرتم که از چه دو عالم نشد خراب

آن خیمه‌ای که هر سحری با صد انفعال

بی‌رخصت اندر آن ننـمودی رخ آفتـاب

شد محرم، کز زمین و آسمان خیزد فغان

حلقۀ ماتم شود آفاق  بر اهل جهان

در نظر تیغ سیه تاب آید از ظلمت هلال

بس که آه اهل ماتم سوی گردون شد روان

فریاد ازین مصیبت و زین درد خون چکان

زخم هزار نشتر الماس و نبض جان

این ظلم و این تعدّی و این بی‌مروّتی

فریاد ازین مصیبت نادیده کن فکان

نور دو چشم فاطمه و بوتراب کو؟

تاریک گشت هر دو  جهان،‌ آفتاب کو؟

مهمان کربلا که به غیر از سنان و تیغ

او را به حلق تشنه نکردند آب کو؟

آن شهسوار معرکۀ کربلا حسین

مهمان نو رسیدۀ دشت بلا حسین

گل دستۀ بهار امامت به باغ دین

آن نخل ناز پرور لطف خدا حسین

دگر شد وقت آن ماتم که جای قدسیان گرید

دگر شد وقت آن ماتم که هرکس در جهان گرید

دگر شد وقت آن ماتم که شور از بحر برخیزد

دگر شد وقت آن ماتم که صحرا بی‌امان گرید

ای ناله ز جا خیز، که شد باز محرّم

ای گریه فرو ریز، که شد نوبت ماتم

ای مردمک، از اشک فرو ریختن آموز

در ماتم شاه شهدا، سرور عالم