شد محرم، کز زمین و آسمان خیزد فغان

حلقۀ ماتم شود آفاق  بر اهل جهان

در نظر تیغ سیه تاب آید از ظلمت هلال

بس که آه اهل ماتم سوی گردون شد روان

عالمی را، آتش این غم به خاکستر نشاند

ریخت رنگ ماتم از گرد کدورت، آسمان

چرخ، پنداری ز شور کربلا آگاه بود

کز ازل در جامۀ ماتم به عالم شد عیان

هم چو مژگان، رو به هم آورده گرم شیونند

بر سر چشم و چراغ مصطفی، کروّبیان

بس که جان‌ها شعله بار از آتش این ماتم است

حرف آب از دل اگر جاری شود، سود و زیان

روز و شب، گردون به کف دارد و سنگ از مهر و ماه

می‌زند بر سینه، از داغ امام انس و جان

شمع بزم آفرینش، نخل گلزار شباب

گوهر تاج امامت، نور چشم بوتراب