ای تکنواز نابغۀ نینوا، حسین!

وی تکسوار واقعۀ کربلا، حسین!

ای از ازل نوشتِ سواد سرشت خویش

با سرنوشت غربت خود آشنا، حسین

باور ندارم شاعرت باشم ولی تو بر بیت‌های زخمی‌ام مرهم نباشی

باور ندارم غرق اشک و روضه باشم تو شاهد این اشک و این ماتم نباشی

برای زندگی سرخ، کربلا کافی ست

برای لاله شدن، فهم لاله‌ها کافی ست

ندای "هل من..." سالار کربلا آمد

برای گفتن لبیک، این ندا کافی ست

چه خوب شد که مرا آشنای خود کردی

رفیق دایمیِ روضه‌های خود کردی

به آنچه خواسته بودم رسیده‌ام با تو

چرا که قلب مرا کربلای خود کردی

آنچه از من خواستی با کاروان آورده‏‌ام

یک گلستان گل به رسم ارمغان آورده‌‏ام

از در و دیوار عالم فتنه می‌‏بارید و من

بی‏ پناهان را بدین دارالامان آورده‌‏ام

بر تلّ پا‌‌یدار‌‌ی خود ا‌‌یستاده‌ا‌‌ی

در کربلا‌‌ی دوم خود پا نهاده‌ا‌‌ی

از ا‌‌ین به بعد، بیرق نهضت به دوش توست

در‌‌یای استقامت و کوهِ اراده‌ا‌‌ی!

روز ازل که نقشۀ عالم درست شد

با اذن مادرت گل آدم درست شد

نامت نشست بر لب زهرا و گریه کرد

آهی کشید فاطمه و غم درست شد

آخرِ ماه شد و ماه نیامد آخر

سی سحر ناله زدیم آه نیامد آخر

با کلافی سر بازار نشستیم ولی

حیف شد یوسفم از چاه نیامد آخر

جان ما از غم دوریش به لب آمده است

صاحب غیبت جانکاه نیامد آخر

بیا که عبد مطیع خدا شدن خوب است

شبی به خاطر او سر به را شدن خوب است

تمام حرف، همین است که گنه نکنیم

ز آنچه نفس بخواهد، جدا شدن خوب است

تقصیر ماست غیبت طولانی شما

بغض گلوگرفتۀ پنهانی شما

بر شوره‌زار معصیتم گریه می‌کنید

جانم فدای دیدۀ بارانی شما

پر می‌زنم به بال غزل در هوایتان

تا دور دست روشن دیرآشنـایتان

می‌خواهم از خدا دو جهان را و هر چه هست

تـا بـا دو دسـت شـوق بـریـزم بـه پــایتان

ای مظهر صفات خدا أیّها العزیز

ای امتداد نور هدی أیّها العزیز

ای که کریم هستی و از نسل ذوالکرام

پر کن دو دست خالی ما أیّها العزیز