چه باید کرد با این خون جاری

تن خورشید و صدها زخم کاری

به روی خاک گفتم صورتت را ...

الهی من بمیرم سر نداری

بوم نقاشی به دستم بود و طرح پَر کشیدم با قلم موی خیالم، نقش در دفتر کشیدم 

دیدم اما این قلم مو رنگی از جوهر ندارد منّت از مژگان و ناز از دیدگان تَرکشیدم

کاروان تا به در شهر رسید                                                  لحظه‌ها تلخ‌تر از زهر رسید

کوفیان هلهله برپا کردند                                                                  خون دل عترت زهرا کردند

آورد از بهشت خدا بوی سیب را

بر شانه‌های علقمه مشکی غریب را

آیینه دار سفرۀ هفت‌آسمان کند

میراث دار جنّت و کوثر حبیب را

منّت کشیدن از تو چه کار مبارکی است

آشفته‌ات شدن چه وقار مبارکی است

باید که نار عشق تو خاکسترم کند

اصلاً کنار تو چه کنار مبارکی است

تنت خورشیدِ دشت کربلا بود

نه غسل و نه کفن، در خون رها بود

بگو ای زینت دوش پیمبر

کجا شایستۀ تو بوریا بود؟

آتش زدند بر سر ایوان کبریا

آتش کشید پر سوی دامان کبریا

در آن غروب حادثۀ سرخ عشق وخون

در خون نشست یکسره چشمان کبریا

پایی که من به روی تمنا گذاشتم

دست تملکی است به دریا گذاشتم

حتی خدا معاوضه با ملک من نکرد

دستی چو روی عالم بالا گذاشتم

مصیبت، طاقتش را سر می‌آورد

که با خود یک دل پرپر می‌آورد

از آن تن‌های غرق خون! بمیرم

هزاران تیر باید در می‌آورد

کربلا قربانگه گل‌های سرخ بی سر است

تاج عشق است و حقیقت پیشگان را افسراست

واژۀ  پیروزی  و  آزادگی  را در بر است

سرخی کرب و بلا از لاله‌های پرپر است

یک دم ای شور بختان بمیرید

سبز و سرخ درختان ببینید

این خیابان غرق سپیدار

این همه سرخ سبزینه افکار!

مانده بر خاک تشنۀ صحرا، گام تلماسه‌های اقیانوس

ردّ خاکستری که می‌پیچد، بر نفس‌های گرم هر ققنوس

خاک را با تلاطمی خونین، آشنا کرده تربت گل‌ها

قصّه‌ی سرخ ظهر عاشورا، با نگاه غزل شده مأنوس