منم امّ‌البنین و دل غمینم

غمین از داغ جانسوز بنینم

بقیع را زاشک خود دریا نمایم

به یاد کربلا غوغا نمایم

عبد صالح پسر شیر خدا

دانش‌آموز دبستان وفا

خاکسار قدم آل الله

پاسبان حرم آل الله

ای شده محرم به ولای ولی

فاطمۀ دوم بیت علی

اختر تابندۀ برج ادب

شیر زن خیل زنان عرب

چشمۀ خور در فلک چارمین

سوخت ز داغ دل امّ‌البنین

آه دل پرده‌نشین حیا

برده دل از عیسی گردون‌نشین

دوباره گفتم: دیگر سفارشت نکنم دوباره گفتم: جان تو و حسین، پسر!

دوباره گفتم و گفتی: «به روی چشم عزیز!» فدای چشمت، چشم تو بی بلا مادر ** مدام بر لب من «ان یکاد» و «چارقل» است که چشم بد ز رخت دور، بهتر از جانم!

می‌­آید کاروان از شام، مثل قد کمانی­‌ها

نشان آورده دنبال خودش از بی‌­نشانی‌­ها

کجایی مادر مهتاب؟! امِ بی بنینی که ـ

به روی سینه‌­ات مانده ا­ست رد آسمانی­‌ها

چشمان تری پر شده از چشم‌ به‌ راهی

دنبال چهار آینۀ سبز الهی

دنبال چهار اختر گمگشته دویده است

هر نیمه شب تار به آن سوی سیاهی

او مادر کبوتر در خون تپیده است

                             این زن، همان زنی که دلش داغ دیده است

بانوی دست‌های به دریا رسیده و

                             بانوی چشم‌های به دریا کشیده است

تو شاهکار عشق‌بازی در زمینی

تو دست پنهان خدا در آستینی

اُمُّ الادب،  اُمُّ الوفا، اُمُّ البنینی

دلگرمی و وصف امیرالمونینی

آسمان را مچاله کرد و گریست، یاد ِمنظومۀ جوان افتاد

اشک‎هایش شهاب شد غلطید، و در آن سمت کهکشان افتاد  

رو به تسبیح آفتاب نشست، دانه‎دانه غروب را نخ کرد تو مگر تشنه نیستی پسرم؟ لب بزن، آتش از دهان افتاد

به بستر خفته بانویی حزینه

در اوج غربت و غم در مدینه

به سینه دارد او یک باغ لاله

شده قوت و غذایش آه و ناله

السلام ای بانوی والا تبار

فاطمه ام‌البنین، روح وقار

کوکب برج ولایت نام توست

یک جهان حجب وحیا درجام توست