چه کس گیسوی خون افشانده بر مشک

هزاران تیر را بنشانده بر مشک

ببین زینب چه آوردی برایم

هنوزم رد خونش مانده بر مشک

شبی کابوس صد سرنیزه دیدم

شبی مهتاب را بر نیزه دیدم

به خود گفتم که بی‌عباس گشتم

که بر حلقوم اصغر نیزه دیدم

بجوش ای خون که شد تعبیر خوابم

به خون افتاده ماه و آفتابم

تو و شرم از لبان اصغر، عباس

من و شرم از دو چشمان ربابم

غم امّ‌البنین پایان ندارد

که درد بی‌کسی درمان ندارد

نظر بر کربلا می‌کرد و می‌گفت

بیا جانا که مادر، جان ندارد

بیا عباس من ای نور دیده

ز هجرت قامت مادر خمیده

بیا تابوت مادر را تو بردار

بزن بر سینه با دست بریده

بیا عباس من قلبم گرفته

فضای سینه‌ام را غم گرفته

منم آن مادر باب‌الحوائج

دلم عمری به تو ماتم گرفته

ز دست غم نشد شب‌ها بخوابم

به قبرم می‌روم تنها بخوابم

عزیزان در بقیع دفنم نمایید

کنار تربت زهرا بخوابم

چهار اصلان من گر نور عین است

همه قربان یک موی حسین است

سلام من بر آن شش گوشه قبری

که تاج افتخار قبلتین است

اگر عباس من آیی تو با آه

یقین همراه تو می‌آید آن شاه

دم جان دادنم بینم چه زیباست

نشسته در برم خورشید با ماه

کم‌کم طلوع می‌کند از مشرق آفتاب

شهر مدینه باز پر از شور و زمزمه است

مثل همیشه آمده‌ در گوشۀ بقیع

یک مادر شهید که هم‌نام فاطمه است

نفس آخرم رسیده ولی

نرسد بر سرم اباالفضلم

حیف دیگر مرا نمی‌خواند

مادرم! مادرم! اباالفضلم

نغمه‌ای در مدینه پیچیده

که بشارت بشیر آمده است

کاروانی که رفته برگشته

پیشوازش سفیر آمده است