افتاد چون عبور اسیران به قتلگاه
بر کشتگان بی‌کفن، افتاد‌شان نگاه
دیدند سروِ قامتِ شه‌زادگان، زمین
در خون تپیده پیکرِ عریانِ پادشاه
زینب چو دید پیکری اندر میان خون
چون آسمان و زخم تن از انجمش، فزون
بی‌حد جراحتی، نتوان گفتنش که چند
پامال پیکری، نتوان دیدنش که چون
مادر! بیا به حال حسینت، نظاره کن
یک دم نظر بر این بدن پاره‌پاره کن
زخم تنش اگر چه بُوَد بی‌حساب لیک
با چشم دل، نگاه بر این ماه‌پاره کن
«از بس که غم به سینه‌ی من، بسته راه را
دیگر مجالِ آمد و شد نیست، آه را»[i]
از دودِ آهِ من شده تاریک، روی ماه
خورشید هم گرفته و گم کرده راه را
روزی، تمامِ همّت خود را گذاشتی
در خیمه‌های آتش و خون، پا گذاشتی
در کوچه‌های حادثه، همراه کاروان
پا جای پای حضرت زهرا گذاشتی
شام، روشن از جمال زینب کبراستی
سر به زیر افکن که ناموس خدا، این جاستی
کن تماشا آسمانِ تابناکِ شام را
کآفتاب برج عصمت از افق، پیداستی
ز درد دل بگویم یا غم دلدار یا هر دو؟
ز جور خصم نالم یا فراق یار یا هر دو؟
به خون دل نمی‌دانم ز دامن گَرد غم شویم؟
برادر! یا به اشک دیده‌ی خون‌بار یا هر دو؟
داد آسمان به بادِ ستم، خانمان من
تا از کدام بادیه پرسی، نشانِ من
دور از تو، از تطاول گلچین روزگار
شد آشیانِ زاغ و زغن، گلستانِ من
گفت زینب: ما اسیران، عزّ و جاهی داشتیم
در مدینه، منزلیّ و بارگاهی داشتیم
از مدینه، چون شدیم آواره تا در کربلا
همره خود، لشگر و میر و سپاهی داشتیم
کربلا باقی است، باید خیمه‌ای بر پا کنم
پرچمِ افتاده را از خاک و خون، بالا کنم
ماهتابم، کهکشانی از ستاره در پی‌َام
می‌روم تا چون قیامت، شام را رسوا کنم
گفت زینب تا مکان در دامن مادر گرفتم
چون حسینِ خویش دیدم، شاد گشتم، پر گرفتم
از ازل من با برادر هم‌سفر بودم در این ره
بهر خود، یاری چو شاهنشاه بی‌لشگر گرفتم
بگفت زینب غم‌دیده، با دلی غمناک:
«گرَم تو دوستی از دشمنان ندارم باک»[i]
به دوستیّ تو سوگند! صبر پیشه کنم
«هزار دشمنم ار می‌کنند، قصد هلاک»
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
