خانه‌ای که شده خاکِ سه امامش جبریل

خانه‌ای که نرسد بر سرِ بامش جبریل

خانه‌ای که به سویش بود قیامش جبریل

خانه‌ای که به درش بود سلامش جبریل

از چشم‌های بچه‌ها دنیا بیفتد

وقتی که در بستر تنِ بابا بیفتد

بابا که بیمار است، بیمار است دختر

بابا نباشد از غذا حتیٰ بیفتد

می‌گفت یکی به گوش من وای حسین

آن سید بی‌غسل و کفن وای حسین

خون لخته به تشت خواهرش دید و گریست

ای وای حسن وای حسن وای حسین

همسایۀ صبر خواهرش بود حسن

دنبالۀ زخم مادرش بود حسن

یک کوزه پر از سم، لب افطار خدا

لب تشنه‌تر از برادرش بود حسن

هرکس هر آن چه دیده اگر هر کجا تویی یعنی که ابتدا تویی و انتها تویی

در تو خدا تجلّیِ هر روزه می‌کند آیینۀ تمام نمای خدا تویی

میلاد تو تولد توحید و روشنی است ای مادر پدر! غرض از روشنا تویی

گفتـنـد وزن و قافیــه تعطیـل می‌شود

قحطـی اسـتعاره و تمثـیل می‌شود

قوت گرفت شایعه می‌گفت بعد از این

هر صورتی به آینه تحمیل می‌شود

حتـی خبـر رسـیـد کـه از سردی هـوا

گـلدسـته چـند ثـانـیه قندیل می‌شود

ماه از دل شکستۀ خواهر خبر گرفت

مثل هلال خم شد و نام صفر گرفت

وقت سفر رسید و کسی آب هم نریخت

پشت کبوتری که غریبانه پر گرفت

عشق تو را حسین به عالم نمی‌دهیم

در دست غیر حلقه‌ی خاتم نمی‌دهیم

زلف من از ازل به تو پیوند خورده است

این وصل را به گیسوی پر خم نمی‌دهیم

سبز شد سری بر نی، روبروی چشمانش

جان گرفت شعری تر، در گلوی چشمانش

شیهه‌­ای کشید و تاخت، روی شانه­‌های دشت

ذوالجناح خونینِ جستجوی چشمانش

بال فرشته بود که می‌ریخت بر زمین

وقتی‌که آفتاب

فرود آمد

گفتم که سرت؟ گفت سپردیم به دوست

گفتم که دلت؟ گفت دلم همره اوست

در خلوت خونین شفق پَر زد و گفت

جان دادن و پیمان نشکستن نیکوست

گره خورده است قلب آسمان بر تار گیسویت

معین می‌شود تکلیف محشر، با ترازویت

نفس‌هایت معطر کرد دنیای نجابت را

شبی که شیشۀ عمر زمین پر می­‌شد از بویت

خدا می‌خواست در زیباترین نقاشی خلقت

به تصویر آورد قدیسه‌­ها را با قلم مویت