ای کشته‌ای که مثل تو عالم ندیده است!
جزیی ز نور مهر تو با هر پدیده است
دیباچه‌ی کتاب قیامت بُوَد شفق
آیینه‌ی جمال منیرت سپیده است
آنان که سر به پنجه‌ی تقدیر داده‌اند
از شوق، بوسه بر دم شمشیر داده‌اند
جز با علیّ و آل علی این شرف نبود
قومی که جان به پیکر تکبیر داده‌اند
از این وجود که من زنده باشم و تو نباشی
دگر چه سود که من زنده باشم و تو نباشی؟
کشم به هر نفسی آه و جای آه برآید
ز سینه دود که من زنده باشم و تو نباشی
وحی خداست در سخنش، کیست این حسین؟
ریزد شفاعت از دهنش، کیست این حسین؟
ریحانه‌ی پیمبر و از سوز تشنگی
آتش فتاده در چمنش، کیست این حسین؟
شامیان! شام چرا شهر تماشا شده است؟
یا مگر عید جدیدی است که پیدا شده است؟
چه هیاهوست خدایا! درِ دروازه‌ی شام؟
بر ورود چه کس این گونه مهیّا شده است
سینه پُر داغ و پیکرم پُر درد
یک نفر مرد و این همه نامرد
زینبا! سوی خیمه‌ها برگرد
خواهرم! اِرجِعی الی الفُسطاط
ای شرار غمت از دائره‌ی خاک، حسین!
شعله انداخته بر مرکز افلاک! حسین!
برقی از آتش داغ تو نمی‌گردد کم
انس و جان را بُوَد ار دیده‌ی نمناک، حسین!
دستی که روی نیزه سرت را نشانده است
ما را به فرق، خاک غریبی فشانده است
دشمن که جسم پاک تو در خاک و خون کشید
ما را چنین به بند اسارت کشانده است
با جوشش خون شهدا، عید نداریم
با ریزش اشک اُسرا، عید نداریم
برگوی به نوروز کز این جامعه برگرد
با حادثه‌ی کرببلا، عید نداریم
هزاران چشم نامحرم تماشا می‌کند ما را
بگردان یا رب! از ناموس خود چشم تماشا را
شرار خجلتم سوزد که گوید نیزه‌داران را
که تا لختی ز محمل‌ها جدا سازند سرها را
کیستى؟ اى سر که سرّ حق نمایان کرده‌اى!
سرّ حق، پیدا و سرّ عشق، پنهان کرده‌اى
گر چه رویت را حجاب خون و خاکستر گرفت
با جمالت کلبه‌ام را نور باران کرده‌اى
اى جمال ملکوتى که چنین زیبایى!
تو مه چارده یا مهر جهان‌آرایى؟
اى مه منسخف آیا ز شبستان که‌اى؟
کامشب از مهر و وفا شاهد بزم مایى
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
