اى که نور مهر و ماهى! دوستت دارم حسین!
مظهر لطف الهى؛ دوستت دارم حسین!
هستى من را خدا با مهر تو پیوسته است
یا بخواهى یا نخواهى، دوستت دارم حسین!
حسین قبله‌ی هستى بُوَد؛ سلام بر او!
که هر چه هست گذارند احترام بر او
على الدّوام رسد چون که فیض او همه را
سلام عالم و آدم على الدّوام بر او!
کربلا قبله‌ی معظّم ماست
نم‌نم اشک ناب، زمزم ماست
هر کسى زیر پرچمى زده صف
پرچم «یا حسین» پرچم ماست
من و دنیایى از گناه، حسین!
به تو آورده‌ام پناه، حسین!
دست خالى نیامدم این جا
هدیه‌ام هست اشک و آه، حسین!
از من گر اى حبیب! بپرسى که کیستم
گویم که غیر سائل این خانه نیستم
مهرت خدا نکرده گر از من جدا شود
چیزى ز من نمانده؛ ندانم که کیستم
بیا اى دوست! تا با هم بسوزیم
چو شمع محفل ماتم بسوزیم
من و تو سوگوار یک عزیزیم
بیا تا هر دو در یک غم بسوزیم
سرسبزى بهشت ز بستان کربلاست
میعادگاه عشق، بیابان کربلاست
گر بستر زمین شده از زیر کعبه پهن
کون و مکان چو گوى به میدان کربلاست
شود آیا که ره کرببلا بگشایند؟
در رحمت به رخ اهل ولا بگشایند؟
شود آیا که دگر قافله‌ها، طایفه‌ها
بار در بادیه‌ی کرببلا بگشایند؟
آتش گرفته از پرِ پروانه‌ایم ما
ز آن رو چون شمع، گرمى هر خانه‌ایم ما
پروانه‌ی قبولى پروانه، بال اوست
در سوختن، مقلّد پروانه‌ایم ما
دل جز به تو بستگى ندارد
کز هجر تو خستگى ندارد
از نار جحیم جز به مهرت
عالم، ره رستگى ندارد
باز پیوند دل و صبر گسستم با اشک
باز پیمانه‌ی پندار شکستم با اشک
باز در پرده‌ی اخلاص نشستم با اشک
باز در خانه‌ی دل پنجره بستم با اشک
من گدایم، گداى حسینم
مستحقّ عطاى حسینم
عشق او مایه‌ی سوز و سازم
روى او قبله‌گاه نیازم
از غلامى او سرفرازم
چاکرى بر سراى حسینم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
