نه بوی مشک، نه چون بوی نافۀ ختن است

نه بوی یاسمن است این، نه بوی یاس من است

نه بوی چادر خاکی، نه عطر آن گودال

بقیع، روضۀ مکشوف کوچه و زدن است

در پیش من آتش مزن بال و پرت را

خونین مکن جان پدر چشم ترت را

فردا همینکه جمع کردی بسترم را

آماده کن کم‌کم عزیزم بسترت را

اگرچه گریه نمودم دو ماه با غمتان

مرا ببخش نمردم پس از محرمتان

لباس مشکی من یادگاری زهراست

چگونه دل کنم از آن؟ چگونه از غمتان؟

ز درد بال و پری زد، ولی پرش افتاد

 میان کوچه عبای مطهرش افتاد

دوباره کوچۀ باریک و سنگ‌های زمین

مواظب است نیافتد، که آخرش افتاد

خون بر لبش نشست، عرق بر جبین نشست

پنجاه و چند مرتبه آقا زمین نشست

پنجاه مرتبه به زمین خورد و ایستاد

از بس که زهر بر جگرش آتشین نشست

دو دست بر کمرش، مثل مادرش زهرا

شکست بال و پرش، مثل مادرش زهرا

گریست چشم ترش، مثل مادرش زهرا

ندید دور و برش، مثل مادرش زهرا

بعد از دو ماه، خانه خرابم نکن حسین

بد بوده‌ام ولی تو عتابم نکن حسین

حالا که پا به خانۀ عشقت گذاشتم

ما بین عاشقان، تو خرابم نکن حسین

بغضی شکسته داری و فریاد کوچه‌ای

هی می‌خوری زمین و ولی یاد کوچه‌ای

گرچه غریب بودی و کس سوی تو نرفت

شکر خدا که میخ به پهلوی تو نرفت

تاج امامت است به روی سر شما

خیل ملائکند به دور و بر شما

قربان چهره‌ات که تجلی مصطفاست

قربان آن صلابت چون حیدر شما

قرار سوته‌دلان است کربلای حسین

فضای کوچۀ دل پر شد از هوای حسین

حسین منی طاها به روشنی فهماند

رضای حضرت حق هست در رضای حسین