بگو که مرثیۀ شهر شام را چه کنم؟ نگاه هرزۀ مشتی عوام را چه کنم؟
گرفتم این که نگفتم از آن طناب سیاه گذشتن از وسط ازدحام را چه کنم؟
روز ما در شامتان جز شام ظلمانی نبود
ای زنان شهر شام، این رسم مهمانی نبود
سنگ باران مسلمان آنهم از بالای بام
این ستم بالله روا در حق نصرانی نبود
در شام غم، خرابه چو شد، جای‌گاهشان
شد روزشان سیاه، چو بخت سیاهشان
هم متّکا و مسند‌شان، خاک بی‌کسی
هم نور‌بخش محفلشان، شمع آهشان
از کوفه شد اضافه دو صد، رنج شامشان
دادند در خرابه ز کینه، مقامشان
روزش نبود بهر یتیمان، جز آفتاب
جز غم نبود چیز دگر، بهر شامشان
ای فخر کائنات! گذر کن دمی به شام
ما را اسیر بین، تو ایا سیّد انام!
دانند شامیان ز جفا، خون ما حلال
بگذر به ما که گشته به ما زندگی، حرام
روزی که جای آل پیمبر به شام شد
روز جهان به دیده‌ی احباب، شام شد
پیمانه پُر ز زهر الم شد بر اهل‌بیت
بر اهل شام، باده‌ی عشرت به جام شد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
